MORCOL - Kruk Martwych Żeglarzy (wiersz)

MORCOL - KRUK MARTWEGO ŻEGLARZA.

Kruk krucyficzne spowił ramię,
swą ostatnią posługę zdając
odpoczywającemu,w obcym ogrodzie,
powietrzem wolnym i łaskawym.

Czarnym skrzydłem swego lotu,
krąg tajemny nadał wzgórzom.
A mgła stygnąca wciąż szeptała...
wysokie firmamenty
poetycznym nimbem chrzcząc
przyjaźnie.

Aż kres nie nadszedł
i nie dopłyneli żeglarze do granic
ostatnich,choć wieczerza
gasła lipcowym zapachem.
I wytopiły się ostatnie świece,
rozblaski snów najgłębszych.

Cóż więc dalej skoro świta,
iż podarte wszelkie mapy...
Gdzie zawrócić,gdzie wyruszyć,
skoro okręt utkwił
w obcym oceanie i
tylko ocean się wciąż ścieła
z każdej ze stron.

Wyraz pustki i zwątpienia,
gdyż tak długo ten rejs trwa...
gdym przysnął strudzony
i mnie darnią wonną otulili.

Gdy me serce pozornie zamarło,
nakazali zgasić ostatnie latarnie
i teraz błądzę,
ja wpleciony w spokoju pejzarz
mojej morskości,
ja zatracony bez szeptu latarni...

Bez pamięci i szacunku,
serpentyną chlodną
zaczarowany,
pocałunkiem słonym karmiony.
Ja żeglarz nieżywy,choć istniejący.
Ja człowiek kochający,lecz nieukochany...

Raven Tha Crood 2001