Alter ego (wiersz)

Było, że mgły zasłaniały horyzont,
zimno gwałciło zmysły,
ślad na płucach zginał kark.

Kaskady krwi jednogłośnie akceptowały twarze.

Było, że widmo Brockena wyciągało palec
samemu sobie śmiejąc się w twarz
i podziemne strumienie łączyły się
w jedno wywierzysko.

Było, że człowiek
zamarzał w samotnych kolebach,
odnajdywany jako alter ego.

Za dziewiątym razem przekonam się
jakiej maści mam futro.