procesy (wiersz)

zbudowana jestem z substancji

która w podwyższonej temperaturze

rozkłada się na proste związki

mimo to kłaniam się słońcu

sukienką niefrasobliwie zieloną

w kuchni kobieta odpowiedzialna

gotuje obiad

w przypływie wolności piszę

bajki przydzielam role

z obrazu kiwa na mnie palcem

meksykańska malarka czasem

sadza mnie obok siebie na krześle

i uczy oddychać

co właściwie chcę powiedzieć tobie

z oczyma w obrazie (ach nie masz

w sobie nic z Diego szczęście

nieszczęście) że gałązka

której wiatr nie złamie staje się

solidnym twardym konarem

że już nie wierzę

wiem istnieją związki niepodzielne

widziałam przyrzekali sobie tysiące

nocy i dni stali na szczycie

sądowego gmachu

to sfery wyższe

poniżej zachodzą już tylko procesy

powolnego rozkładu