Swojski Wojski, akt I (wiersz)

Natenczas Wojski chwycił róg bawoli

i już do podejścia jął się gramolić

na pannę Zuzannę co w swym obejściu

snuła plany o bogatym zamęściu

Wnet bawoli róg pręży się i spina

chucha i dmucha jak prącie Murzyna

biedna panienka raz pierwszy na oczy

widzi jak olbrzym z krocza ku niej kroczy

Widząc to Wojski szepce do panienki

by się nie bała gdy da jej do ręki

zwitek banknotów z bielikiem orzełkiem

bo tak się zachwycił Zuzanny wdziękiem

Wtem do pokoju siostra przełożona

wpada i widzi jak Zuza w swych dłoniach

ochoczo miętoli tego kolosa

co niegdyś wygnał z dworu Dona Carlosa

Tak stoi i patrzy i ani słowa

panna do wejścia już prawie gotowa

i siostra milczy lecz jej dusza śpiewa

że jako męczennik pójdzie do nieba