obiad (wiersz)

"zjadasz moje ostygłe wiersze
(...)
udaję
że nie obchodzi mnie (...)
czy staną ci w gardle

przesłowiłam
lato tonie w talerzu (...)
a przecież pytałam
czy nie podgrzać

potem (...) tylko mięta i krople
ciężka lepkość poobiedniego stołu
między palcami

jutro pewnie zjesz na mieście

/dlatego/
rozpalę ogień
pod nowe (...) słowo"

............................................................ ..........

"zjadasz moje ostygłe wiersze
udaję że nie obchodzi mnie
czy staną ci w gardle

przesłowiłam lato
tonie w talerzu na fioletowo a przecież
pytałam czy nie podgrzać

potem mięta i krople
ciężka lepkość poobiedniego stołu między palcami
jutro pewnie zjesz na mieście

rozpalę ogień
pod nowe pierwsze /jutro/"

............................................................ ................


"moje ostygłe wiersze
staną ci w gardle


przesłowiłam lato na fioletowo pytałam
czy nie podgrzać

tylko mięta i krople poobiedniego stołu
między palcami
pewnie zjesz na mieście

jutro rozpalę pierwsze
/nowe/ słowo"


dziękuję za chwilę z iconą, co do której.......................mogłem wejść i oddychać - moim "kubizmem" się nie przejmuj....................w książkach też zdarza mi się kreślić i mazać - a świadczy to o tym, że.......................jest wiersz....

I kolejny autotematyczny wiersz. Lepszy od tego wiśni, ale nadal nieporuszający.

Wyśmienicie piszesz kuleczko! Wybacz - się omsknęło na bdb, - miało być - wyśmienite.:))

Wiersz, jakich wiele. Poprawny, bez wątpienia, ale w pamięć się nie wbija, nie powala, tchu nie zapiera.

fakt, nie jest nadzyczajny, ale mnie ujął, bardzo się spodobał.