samospalenie (wiersz)

A też siedzi we mnie ostatnio taki obrazek obdziera kości, ciekawe skąd to się bierze. Najbardziej podobają mi się krwiści bohaterzy, zobaczyłam sobie wtedy takich herosów malowanych po wewnętrznej stronie skóry jakby to były jaskinie, malowidła z Lascaux. Całości jeszcze nie ogarnęłam, mocno skupił mnie ten obraz.

całość jest spójna, wszystko jakby płynie z jednego uczucia. mocne i ładne.

@ Justyna, u mnie to pewnie ze zbliżającego się okresu :D
@ Kamil, dziękować :)

P.

Hehe... bo to tak zawsze, jak nie przed, to w trakcie ;D

Oj mocno i nawet jakieś tam popularne motywy wplotły się tu gładko i bez zgrzytów. Może tylko ta mantra mi nie przypasowała, takie połączenie jej z konkretem do mnie nie trafia poetycko. Już się rzucałem dawać wyśmienity, no ale dla uczciwości obniżyłem za to jedno, chociaż utwór i tak mi się podoba ;)

Wiesz co, ja się tak przyglądam nadal temu tekstowi, bo cały czas coś mnie przy tych obłych kształtach wybijało i już wiem - nie powinno być tu kształtu, bo to jak powiedzieć prostokątne kształty, a przecież prostokąt to kształt czegoś.

A całość robi wrażenie, zwłaszcza zakończenie. Np. tutaj "ulice uginają się pode mną; rwące rzeki." - myślę sobie, że te rzeki wcale nie muszą łączyć się z ulicami, że skoro bezustannie jest tu podział wnętrze-zewnętrze, to rzeki mają więcej wspólnego z krwawymi bohaterami. Kurczę, lubię takie obrazowe pisanie.

Tak, robi wrażenie.