Jestem (wiersz)

To żart? O czym jest początek tego wiersza?


"odkąd jestem dla nigdzie
nie zdarzy się jestem
dla nikt przyszłości śmierci
i apokalipsy"



?

To tylko jest eksperyment, bo ktoś mnie przekonał, że trzeba czasami próbować.

Mam wrażenie, że tu obudowałeś i pokomplikowałeś dość prostą myśl o poszukiwaniu siebie, rozważaniach nad własną ontologią. Myśl może i prosta, ale temat trudny i nie ma powodu tego jeszcze bardziej utrudniać.
Akurat wskazany przez poprzednika fragment dla mnie jest interesujący pod względem zależności między ja/jestem i miejsca. W nigdzie nie ma bycia, nie ma "ja", nie ma zatem również przyszłości, skoro ja to wypadkowa przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Apokalipsa jako koniec świata nie może stać się moją własną, moim własnym końcem, "moim", bo nie ma żadnego "mojego", skoro nie ma "ja".

I idziesz sobie mniej więcej taką myślą przez tekst, aż tu nagle:
"i czy zero obrażone na cyfry lub ilość
jakoś wolniej szykuje się do snu" - po co ty mieszać myślenie zera, skoro uwaga skupiona jest na podmiocie mówiącym?

"a pamięć siebie nie zapomina
odkąd dla jestem nigdy nie zdarzy się jestem" - zapomnieć nie może, bo nie ma co, ale... skąd pamięć? w czym zapisana? skoro nie ma tu, nie ma "ja", jest tylko nigdy i nigdzie? w jakim materiale może być ta pamięć zapisana?

bardziej jak zabawa słowem dla grafomana. nie pisz na siłę, to do niczego nie prowadzi

ale ja nie piszę nigdy na siłę, często to trwa mnie niż pięć minut i wiem jak gdyby wcześniej co mam już napisać.

nawet kiedy próbuję, to wszystko u mnie jakoś za szybko. ale ktoś musi lepiej do mnie przemówić, by stan rzeczy się zmienił. :)

no może wymieranie czytelników kiedyś przemówi ;)

Albo jak się czegoś nauczy Justyna, na przykład odkryje historię literatury i zachwyci się piękną poezją , a nie zwykłych wierszy zamieszczanych w internecie.