Kiedy delikatnie odchodzi natchnienie (wiersz)

Kiedy delikatnie odchodzi natchnienie,

pozostawia ramy dnia wyciosane z kawałków

sosnowego drewna, na ścianie pobazgranej graffiti,

z plamami zaschniętej rdzy albo krwi.

Nie trzeba zatrzymywać delikatnych słów,

malowanych na niebiosach obrazów,

kamiennych posągów, które ledwie zbierają się

do ciężkiego chodu.

Pozostawią po sobie miejsca, w które nic niewłaściwego

nie wmówisz, nie wmalujesz, nie wrzeźbisz.

Będą czekały z wyobrażeniem doskonałości,

niewidzialnej, jak myśl lotnej, dokształtowanej,

która zajmie miejsce przeznaczenia.