w numerowanym uśmiechu (miniatura)

kurcze, dobre to. trafne okiełzanie wrednej strony świata tego. i ludzi.

Tak. coś w tym jest. Ale nie przekonuje mnie w stu procentach...
Takie dziwne wrażenie mam, jakby to było bardzo bardzo blisko jakiejś myśli, która uderzy z wielką mocą...

możliwe, że masz rację, oli... chodzą mną szczękościski jakieś... apapy i inne niepołączone słowa... ale możliwe, że nigdy się nie narodzą, więc wrzuciłam, co jest. i cieszy moją zakrwawioną faktem, że nie najlepiej. duszyczkę, że jednakowoż lepiej niż gorzej

no coś jest... tyle że myślę iż owo "przysłowiowe" "uśmiech dyżurny numer trzy" sugerowane w tytule trochę za bardzo się zawoalowało. Jakoś tutaj prosi mi się (bo ja facet czyli świnia;-P) nieco bliżej sugerować, mimo że da się trafić. Po prostu ten tekst sam z siebie aforyzuje i w gruncie rzeczy widziałbym tylko jednak bliższe osadzenie tytułu w mądrości ludowej.
Ewentualnie zagrać na "uśmiechu dyżurnym" stosując inną liczbę (sześć/na dziewięć;-P???)

ale tak jak wyżej też pasi...;-P

numer jest osiem, ale to nic nie ma do wiersza...

;-P

to ja się uśmiechnę pełnym uzębieniem ;D dobrze ci to wyszło, mało słów, a treści w nich całkiem sporo.

:-)

Dobrze: krótko i konkretnie.