Marzenka nie umie się przystosować (opowiadanie)

Raz w szkole kazali mówić każdemu, kim chce zostać w przyszłości. Wszystkie grzeczne dzieci mówiły na przemian, że lekarzami, albo prawnikami. Ja spytałam tylko, czy to jest ważny wybór. Pani odpowidziała, że bardzo ważny, bowiem zadecyduje o tym, czym będę się zajmować przez całe życie. Mój Boże, to "całe życie" tak mnie wtedy uderzyło, zakuło gdzieś pod żebrem, zapiekło w gardle! Nie wiedziałam jeszcze..i ta wysoka, szczupła nauczycielka i mali prawnicy na całe życie, nikt z nas nie wiedział jeszcze, że istnieje ucieczka. Ale już wtedy coś zaczęło kiełkować w moich piersiach. To był bunt. Odparłam spokojnie, że w przyszłości pragnę zostać damą na pół etatu, a pozostały czas przeznaczyć na całowanie miniturowych jamników. Powiedzieli, że damą się jest, a nie bywa i że całowanie jamników to nie zawód- zawód to prawnik albo lekarz. Pani oznajmiła na zebraniu wysokim gardłowym głosem- "Marzenka nie umie się przystosować".

Potem poznałam chłopca i chciałam okrywać go swetrem w chłodne dni. Pisałam do niego długie listy i tak mocno przyciskałam długopis do kartki, że pismo odbijało sie po drugiej stronie. Nie dostawałam odpowiedzi, ale pisałam nowe listy. Mówili, że miłość jest wtedy, kiedy dziewczyna okryta swetrem odpisuje na listy. Dostałam w końcu odpowiedź- bardzo grzeczną i niezwykle miłą-równe pismo i "pozdrawiam" na końcu. Pisał do mnie małą literą, za każdym razem małą literą, ale "to przecież kwestia przyzwyczajenia, forma!" -myślałam. Potem pisał do kogoś innego. Wielkie litery rozpychały się w linijkach. Gryzłam wargi. Mówili, że to nie rozpacz, bo nie płaczę, a rozpacz jest wtedy właśnie, gdy są łzy. Zadawali dużo pytań, a kiedy milczałam, szeptali: "Marzenka nie umie się przystosować".

Wierzę, że coś jest po drugiej stronie. Mówili, że w coś trzeba wierzyć- wątpić nie wolno. Mówili, że to wszystko jest bardzo proste i nie ma tu nad czym się zastanawiać. Jeśli człowiek wierzy-czeka go Niebo, jeśli wątpi- Piekło. Nie rozumieli, że mój Bóg ma niebieskie oczy i piórko w kapeluszu. Przecież modlę się do neigo co dzień! Te moje nagłe włóczęgi z Odessy do Puszczy Piskiej, z Kutna do Prowansji, z Tykocina na Krakowski Kazimierz, te moje świty bez grosza przy duszy. moje zmierzchy pijane nadzieją i popołudnia wygrzewane w słońcu, ten szum kawiarniany i szczęście rozsadzające płuca, to czytanie na głos Słonimskiego i Hłaski, ta niespodziewana samotność w tłumie na Powązkach, popękana skóra na dłoniach, moje wakacje, akacje, ucieczki i powroty- to wszystko jest moja modlitwa. Może nie najlepsza, ale jedyna, jaką mam! Powiedzieli, że to żadna modlitwa, że powinnam klęczeć i zaciskać powieki. Zaciskałam...w PKSie do Karwicy. Mówili "Marzenka nie potrafi się przystosować".

Kiedyś wzruszyła mnie ślimak na listku sałaty. Mówili, że to nie jest wzruszenie. Wzruszenie jest, gdy się ogląda komedię z Julią Roberts albo ślub na kasecie. Powiedzieli, że wrażliwość to znaczy dużo mdleć i płakać, a ja zwyczajnie nie umiem się przystosować i to już jest zupełnie co innego.

Czasem myślę o śmierci, której przeciez należy się bać. Tak mówili, ale ja mam chyba inny wizjer na drugą stronę. Niech patrzą przez swój, skoro ten jeden znają. Jestem im wdzięczna. Ukuli medal na mój bunt, to jedno, co było ze mną zawsze. Kiedy będzie już koniec, chciałabym po prostu najbanalniej zasnąć na polanie i niech ktoś napisze ( ktoś na pewno się znajdzie): "Tutaj śpi Marzenka, która nigdy nie umiała się przystosować".