przybliżanie (opowiadanie)

Bo codzienność była monotematyczna. Poranek, południe, noc. Wieczorów nie miałem, wieczorami wyłem albo głupstwa inne jakieś robiłem. I żeby chociaż nadzieja nocą przyjść chciała.

Nie ma przyjaciół.

Są tylko ludzie, z którymi dobrze się pije.

Albo dobrze się śpi.

Dali mi do ręki karabin, długopis i świecę. I co, ja miałem świat zbawić? Świeczką co najwyżej mogłem ognisko pomóc rozpalić. Próbują już drugi dzień. Może zaćpali się na tyle, że im się zielona trawka łóżkiem wydaje i iskier nie mogą wykrzesać. Z siebie nawet. Patrzę już drugi dzień na ich męczarnie, dziwnie mi z tym dobrze. A bujajcie się! Wcześniej korkami od taniego wina mnie okładali i korkociągi w kraty wkręcali, może chcieli mnie uwolnić? Ale żeby korkociągiem?

Żeby chociaż coś poza tym.

W tych ciepłych ramionach potrafiła roztopić szkło półlitrówki.

Żeby chociaż coś poza tym.

Pomyślałem, że wypróbuję długopis. Wkład czarny, czarny atrament, herbata czarna myśli rozjaśnia. To napisałem w środku celi, na ścianie (nie moja ściana, swojej bym nie zapaskudził). Coś napisałem, mocy nie miało, chwila i wyblakło. Wyłem z żalu za utraconym napisaniem, nie słyszał mnie nikt, tylko żal mój pod stopami moimi leżał i wył razem ze mną.

To syf się zrobił wewnątrz mnie.

I już nic nie miałem.

Nawet styczeń nie mój.

Potem leżałem przez czas jakiś w bagnie, sam leżałem i już nikt się przy mnie nie budził. Krew ze mnie chciała wypłynąć na wierzch, czułem ją jak się chce wydostać, ale wrzasnąłem do niej, że płynąć ma w środku, nie chcę cierpieć sam. To niech i ona sobie pocierpi. I przypominały mi się wszystkie głupie chwile, o których nigdy nie chciałem pamiętać, namioty jakieś, uśmiechy, ludzie dziwni, nieznajomi z rękami do mnie wyciągniętymi, telefony, stosunki, nawet katedra mi przed oczami stawała i niejasny obraz wieczności pokazać chciała. Ale każdy nowy widok nudził mnie nieprzyzwoicie, chociaż leżałem prawie nieżywy. I chciałem ujrzeć sedno, zło w swej czystej postaci. Ale czułem tylko truskawki. Niewyraźny, odległy zapach truskawek. Banalny i zupełnie nie na miejscu. Wzgardziłem wszystkimi, którzy do mnie łapki wyciągali, co mi po nich.

Przyszły do mnie szczury.

Ja - szczurki.

Zbyt duża częstotliwość, nasilenie, wrogość, wrogość.

Pisnęły czujniki i polały mi głowę wodą, od której skręciły mi się włosy. Mdliły mnie głosy zza ściany, jęki wszystkich mokrych głów. Gdzieś daleko głucho trzasnęły drzwi.

Kara -

- bin

Głos woła.

Ja umarły bezkarny wołam następnego.

On wędrowiec.