Kosmos (opowiadanie)

    I znów w tym samym miejscu, na tym samym przecinku, na tej samej kropce. Kurwa mać, mój pokój jest jak pas startowy, podłużny jak rurka do tracheotomii. Zrób mi, zrób Kochanie, jak już zadławię się basem Burial'a i całym tym gównem świata, które mnie przytłacza. Znów ścieram sobie szare komórki o szary papier, i tylko karotka mi się pomarańczy pod czaszką. Wtedy zaciskam mocno pięści, zamykam oczy, tak, że w kącikach robią mi się kurze łapki - kurwa, zostanie mi na starość- otwieram szeroko gębę i krzyczę. Sam już nie wiem co chciałem wykrzyczeć, ale drę się dalej. Gówno w słoiku - tyle jesteśmy. Tyle z nas zostanie.
    Więc siedzę w tym zapierdolonym pokoju, jakbym szykował się do jakiegoś startu, do lotu podniebnego. Kiedy ja czuję, że mnie już czeka raczej tylko finisz, upadek, koniec zasranej historii jak Fukuyama. Spaść jest zawsze na co i może to mnie tak przeraża. Siedzę i się szykuje do aeropodróży, a przy tym czuję się równie kretyńsko, co kura na kursie pilotażu. Boże, jestem taki dynamiczny, niczym silnik spalinowy. Byle nie aero, ja już będę dorosłydojrzały, ja już będę stąpał po ziemi. Wiesz 30 cm poniżej chodników. Tam to już jest chyba samo dno i gówno. Ponoć Aborygeni nigdy nie mieli żadnych kieszeni, plecaków itd. więc wszystkie najważniejsze przedmioty nosili w odbycie. No to pięknie, przesrane mieli to życie. W sumie co za różnica, ja torbę mam, a życie zasrane tak samo jak oni. Przynajmniej się nie oszukują. Przemeblowałbym pokój, ale jak tylko myślę o jakiejś pracy to mnie łapie znieczulica mięśni i już kompletnie nic nie mogę zrobić. Z N I E C Z U L I C A - jakie to paskudne słowo. Przejmujące wręcz, bo przejmuje władzę nade mną. Ja się do polityki nigdy nie pchałem, władza mnie średnio interesuje, a tu takim niecnym podstępem - ot ta znieczulica przejęła ją nade mną. Kosmos.

    O podróży w kosmos zawsze marzyłem. Tam już średnio jest gdzie spadać, można sobie tak dryfować w znieczulicy. O za to jest jakiś progres w moim życiu - byłem w pierogarni, ale bąków nie puszczałem. Na wynos ruskie bez skwarek i hop. Hop hop brygada, ahoj koleżanki.

    Soboty są złe, są niszczące. Soboty źle robią na moją pracowitość, co ja pierdolę, nigdy żadnej pracowitości nie było i nie będzie. Nie wiem co jest gorsze, poczucie, że do niczego w życiu nie dojdę czy to, że moi znajomi również i wszyscy będziemy siedzieć na tym samym gównie. A może najgorsze jest to, że im się uda i ja sam, samiusi zostanę na dole? Ponoć będę miał pazury jak kot. Chociaż mordy się nam cieszą przyjacielu, to w sercach strach, w sercach ból. Pękam ze śmiechu, gdy jedno oko zamykasz, a drugie zmniejszasz do milimetrów ocznej przestrzeni, z wielkim wysiłkiem skupiasz na mnie wzrok. Używki stary, za dużo ich tego wieczora. I ta nieogolona morda mówi wtedy do mnie "ale o co chodziło z tym tekstem". Kurwa, człowieku przecież to Ty coś mówiłeś i ja mam Ci to teraz tłumaczyć? Coś Ty jakiś belfer? Pimko? Czuję się winny. I wiecznie dobra pragnąc zło czynię. Tsuaf taki. Szkoda że to my tak wszyscy.

    Zjebałeś sobie życie stary, taki zdolny chłopak, pisz olimpiadę,  czemu nie masz piątek, osztykurwa, to-ELITARNE-liceum i oczywiście na koniec zostawiają sobie: MATURA. Czy ja tak wiele wymagam? Czy zbyt wiele? Trochę wolności, trochę spokoju. Kogo ja oszukuję jakbym mógł o tym sam decydować, to bym nawet nie oddychał bo by mi się nie chciało. Przestałem pić, to kurwa więcej palę. Gdzie tu sens, gdzie tu logika? A może wykres tego jak niszczymy siebie i swoje ciało jest zawsze stałą? To już mnie męczy, ta ręka co mnie uciska, zmusza do jakiegokolwiek działania, a jednocześnie wiem, że to ostatnia deska ratunku.

    Codziennie, gdy mam coś zrobić odkładam to do ostatniej chwili, gdy już jestem tak senny, że mam wszystko w dupie. Jak aborygeni. To co najważniejsze. I do tej ostatniej chwili wierzę, wierzę z całego serca, że jednak to zrobię, no bo kurwa przecież muszę. Kiedyś to tak działało, musiałem - siadałem - robiłem. Produkcja taśmowa mili państwo. Maszyna się zjebała.