cykl rozregulowany część VI (opowiadanie)

Słuchałam z szeroko otwartymi oczami, zastanawiając się czy może jeszcze śpię. Tymczasem mężczyzna kontynuował swoją opowieść...

-Jednak nadal nie mogłem odczytać informacji. Doznałem dziwnego uczucia, jakby ktoś uderzył mnie w tył głowy i upadłem. Gdy się obudziłem nie było żadnej skóry i żadnych liter. Postanowiłem się przewietrzyć, oderwać się od fantasmagorii. Wyszedłem i spotkałem panią. Właściwie spotkałem pani oczy, które powiedziały mi wszystko. To przecież musi być prawda...

-Przepraszam, nie wiem o czym pan mówi. Muszę już iść.

-Nie szkodzi. Jestem pewien, że zdążymy porozmawiać jeszcze nieraz.

Wyminęłam mężczyznę z pewną irytacją, potykając się o złośliwe niedopowiedzenia. Koniecznie muszę się napić.

 Szybkim krokiem poszłam w stronę domu.

Jeden. Dwa. Czterdzieści schodków. Jeszcze tylko sto dwadzieścia.

Klucze, gdzie ja wsadziłam klucze? Są.

 Natychmiast otwieram drzwi.

Po chwili zatrzaskuję je i przekręcam zasuwkę.

Spokojnie.

Opieram się o ciemne drewno i powoli zsuwam się ku podłodze.

 Łokieć kładę na kolanie.

Czoło na dłoni.

Myśli owijam wokół palca.

Najlepsza pozycja do upajania się refleksją w kryształowej szklance. Do dna.

 Podnoszę rozkojarzony wzrok.

Na brzegu sofy siedzi Nadwrażliwość ubrana w duży kapelusz i sukienkę w kolorze błękitnej czerni.

Jej pozbawione tęczówek oczy lustrują mnie od góry do dołu.

Gasi czekoladowego papierosa o ścianki mojej wyobraźni i pewnym krokiem zmierza w kierunku szafy z zaszufladkowanymi osobowościami.

Charakterystycznie.

W powietrzu unosi się zapach nieskończonego dzieciństwa i rozlanej lemoniady.

 Z łazienki dobiega odgłos cieknącego kranu.

Krople zanieczyszczonej wody rozbijają się o umywalkę.

Arytmia.

 Dzień zatacza koło nad autostradą z wyuczonych postaw.

Wschodzą pierwsze gwiazdy.

 Kiedyś może jedna z nich zaświeci prawdziwym światłem.

Dla mnie.

Dla Ciebie.

 Podnoszę się z podłogi i z determinacją w oczach idę do sypialni.

Egocentryczna Nadwrażliwość segreguje charaktery według kolorów i umieszcza je na wieszakach.

 Odrobiną samokontroli uderzam ją w twarz.

Szklane oblicze wyraża niemy sprzeciw, by po chwili rozsypać się na tysiące kawałków. Trzeba będzie posprzątać.

 Przypadkiem spoglądam w stronę balkonu.

 Przez okno widzę lekkie zarysy ...