Trzydzieści zachodów słońca (opowiadanie)

Club Reno

Długa sukienka sięgająca za obcasy i odkryte plecy. Opanowałam nareszcie odruch poprawiania dekoltu. Nie czuję się komfortowo, ale to jest kwestia kostiumu, wejścia w jakiś charakter i gry. Najtrudniejsze jest go utrzymanie w niesprzyjających okolicznościach. Otwieram piwo rękami, raniąc sobie palce, ale tak właśnie chcę. Na przedmieściach Honolulu pije się piwa marnych jakości, głównie Coors Light i Bud Light. Rozbrzmiewają pierwsze takty piosenki z maszyny. Dustin podaje mi mikrofon i wychodzę zza baru. W boksach sami mężczyźni: siedzą, piją piwo i wciągają koreańskie kluski. Śpiewanie do koreańskich klusek jest chyba jeszcze gorsze od śpiewania do kotleta. Zamykam oczy i intonuję: „Sooner or later you’re gonna be mine…”

Rozmowy nie cichną, drugi wers śpiewam więc głośniej. Obserwuję jak jakiś Hawajczyk przelewa Coors Light do szklanki z lodem, rozcieńczając piwo do granic definicji. Wyobrażam sobie, że jestem w prawdziwym klubie jazzowym i są lata czterdzieste. Zaczynam powoli przechodzić między boksami, przesuwając ręką na oparciach. Kilka osób zaczyna śledzić mnie wzrokiem i dodaje mi to otuchy. Chcę ich zawłaszczyć, zabrać ich do mojego świata, chcę by uwierzyli w historię z piosenki i poczuli się jak publiczność. Kilka wybuchów śmiechu, które odsłaniają rzeczywistość. Potem jest ciszej. Refren śpiewam głośno, odchylając mikrofon. Mój charakter wyśpiewałby pewnie ostatnią część wodząc ręką po twarzy jakiegoś mężczyzny, ale mi brakuje brawury, zresztą nie mam na sobie rękawiczek. Śpiewam zwracając się do bogatego Japończyka. Siedzi nieruchomo, wpatrzony w dal, ani drgnie. To mogło być nawet jakieś wczesne stadium śmierci klinicznej. Koniec piosenki. Może trzy brawa. Napiwek.

Stemple, które łatwo nie schodzą

Honolulu, jak każde szanujące się amerykańskie miasto, miało Chinatown. Nigdy nie byłam tam w dzień, ale mogę sobie wyobrazić tłumy ludzi, stragany, krzyki i unoszący się smród rybich trupów. Nocą wszystko się zmieniało. Ulice pustoszały, w budynkach rozbrzmiewała muzyka, dzielnica przeistaczała się w epicentrum barów i imprez.

Był piątek. Szłam główną ulicą Chinatown w siedmioosobowej grupie przyjaciół Pabla. Szłam z tyłu, potykając się co chwilę ze zdziwienia. Szeregi złączonych ze sobą niskich, kolorowych domków przypominały trochę Zlatą Ulicę w Pradze, ale głównie jakiś western. Wszędzie rozłożone były materace typu queen. Bezdomni przygotowywali się do snu, czytali, oglądali telewizję. Przechodziliśmy przez ich jadalnie, sypialnie i łazienki.

Pablo zaczekał na mnie i weszliśmy razem na górę. Bramkarz przywitał się z nim, a Pablo podał mu moją rękę do ostemplowania.

Klub był olbrzymim loftem. Na scenie zmieniały się zespoły: najpierw jazz, potem hawajskie reggae, a potem jazz-hiphop-reggae, tak przynajmniej się zapowiedzieli. Siedzieliśmy wszyscy na podłodze w bezpiecznej odległości od tupiącej gromady. Podawaliśmy sobie wino. Znajomi mojego kochanka byli w dużej mierze uciekinierami z kontynentu, określanego tu mianem „Mainland”. Dwóch chłopaków z Miami, w poszukiwaniu dalszego relaksu, para z Ohio, typowi uchodźcy polityczni, dziewczyna z Kalifornii, której skończyła się kariera oraz Nowojorczyk Sebastian, fotograf, z którym zaczęliśmy tak urągać Miastu, że w końcu oboje za nim zatęskniliśmy.

Ludzie wolnych zawodów, ludzie poszukujący relaksu, poszukujący piękna, ludzie mający wszystkiego dość, ludzie, którym nie wyszło. Mogłam się podłożyć pod każdą z tych kategorii. W objęciach Pabla, w objęciach dymu, w oparach wina i przy rytmach jazzu wyjazd z Hawajów wydał mi się absurdalny.

Dopiero nazajutrz z bólem głowy, gdy zmywałam z siebie kolejne stemple z Chinatown, jasnym się dla mnie stało, że jestem z Nowego Jorku.

Ognie olimpijskie

Szłam Kalakua do Lewers. Ulica Lewers była zdecydownie najbardziej hot. Ciągnęła się od gór do oceanu i przechodziła przez wystawy z bikini po pięćset, czerwone pudełeczka Cartiera, mieszkanie znajomych, bardzo popularny bar Yard i wpadała do hotelowego lobby. Był wieczór. Dwudziesty dziewiąty zachód słońca był pomarańczowy i w skali na sześć. Pablo dziś pracował i problem kolacji nie został rozstrzygnięty. Dręczyła mnie wizja statku. Rejsu statkiem. Patrzenia na zachód słońca ze statku. Jedzenia kolacji, picia wina i patrzenia na zachód słońca ze statku. Wizja miała się ziścić po kilku miesiącach.

Postanowiłam nie przejmować się ograniczeniami samotności i iść nocą na plażę. Ocean był ciemny jak czeluść. czasem tylko pobłyskiwały białe linie fal. Poszłam wybrzeżem w kierunku przeciwnym do domu, przeciwnym do wzkazówek zegara, przeciwnym do ludzi. Najpiękniejszy moment plaży był całkowicie pogrążony w ciemności. Potem zaczął się Sheraton.

Sheraton jest zdecydowanie najlepszym z hoteli. Ten stał w miejscu plaży i oddzielał go od oceanu murek. Ale miał za to ogród palmowy z leżakami oraz dwa baseny. Właśnie padało. Ogród palmowy był pusty. Stoliki na patio były wciąż mokre, telewizor płaskiej generacji świrował, a w wielkich misach paliły się ognie. To była idealna scenografia by zacząć pisać trzeci akt sztuki, która mi się osobiście podobała i byłam ciekawa co się stanie dalej.

Usiadłam na wygodnym fotelu tuż obok ognia, wśród komercyjnie podświetlonych palm i przed czeluścią oceanu, gotowa przeżywać najpiękniejsze chwile.

Magdalena Wypych

www.magdalenawypych.com