Owca idzie spać (opowiadanie)

             Był majowy wieczór, a ja starałem się nie przewracać z boku na bok, by nie zbudzić śpiącej plecami do mnie mojej małżonki. Po około czterdziestu minutach ograniczania zmagań do swojego wnętrza łagodnymi, niewprawiającymi łóżka w kołysanie ruchami przeniosłem swoje ciało w pozycję siedzącą, stopy umieściłem w kapciach i najciszej, jak potrafiłem, opuściłem sypialnię.

              Otworzyłem drzwi sąsiedniego pokoju i włączyłem w nim światło. Syn mój, Józef, lat 14, leżał w łóżku. Nie zareagował na moje wejście. Zamknąwszy za sobą drzwi, kucnąłem obok niego.

              – Synuś – potrząsnąłem nim delikatnie. – Śpisz?

              – Daj spokój, tato – odpowiedział niewyraźnie, machając na oślep ręką.

              Potrząsnąłem nim ponownie, a raczej szturchnąłem i gwałtownie się wycofałem, żeby przypadkiem nie dostać od niego po głowie ani innej części ciała.

              – Spadaj! – Odsunął się dalej od tej krawędzi łóżka, przy której się znajdowałem.

              – Synku…

              Nagle odwrócił głowę i spiorunował mnie spojrzeniem.

              – Co jest? – parsknął po chwili.

              – Nie mogę zasnąć – odpowiedziałem słabiutkim głosikiem, w którym pobrzmiewało błaganie o litość.

              – Dlaczego nie możesz?

              – Nie mogę się doliczyć jednej owcy.

              – Dlaczego nie możesz? – drążył.

              – Oddzieliła się od reszty.

              – Niemożliwe. Owce zawsze trzymają się w stadzie. Bez psa pasterskiego ich nie rozdzielisz.

              Widząc, że po wygłoszeniu tej mądrości chciał się już odwrócić z powrotem, co dla mnie mogłoby oznaczać utratę ostatniej deski ratunku, chwyciłem go szybko za ramię.

              – Ale ja wiem, gdzie ją znajdziemy! To nie zajmie nam długo – wyrzuciłem z siebie w nagłym przypływie odwagi albo rozpaczy.

              Przypatrzył mi się.

              – Dobra. Gdzie ona jest?

              – W tamtych krzakach, pod drzewem – pokazałem mu na oko 85-letni wiąz szypułkowy gęsto obrośnięty wokół dwumetrowej wysokości maliną właściwą.

              Rozejrzał się, jakby zniechęcony miejscem, i podrapał w podbródek.

              – Ale to już jest na pograniczu jawy i snu.

              – Bo to ostatnia owca.

              Wyraźnie nie kwapił się do udawania w krańcowe rejony mojej świadomości i szukał innego wyjścia.

              – A nie możesz jej policzyć w tym krzaku, skoro i tak wiesz, że ona tam jest?

              – Nie. Muszę ją zobaczyć.

              – To idź tam i zobacz – poradził triumfalnie, jakby nie było nic prostszego, niż pójść tam i zobaczyć, co rozwiązałoby wszystkie problemy świata.

              – Ale tam jest wilk.

              Spojrzał na drzewo jeszcze raz, akurat w chwili, gdy wyłonił się zza niego drepczący w kółko basior. Zwierzę nie wyglądało agresywnie, nie zwracało na nas uwagi, ale ciarki mnie przechodziły na myśl o tym, co by zrobiło, gdybym się zbliżył.

              – I co? Mam ci go jeszcze przegonić? Aaaaa… – odwrócił się do mnie plecami, najwyraźniej zamierzając olać sprawę.

              – Synuś…

              Nie dał się długo prosić. Zniecierpliwiony stanął raptownie na łóżku i sięgnął po leżący na szafie kij baseballowy. Do drugiej ręki wziął poduszkę i tak uzbrojony postąpił kilka kroków w stronę drzewa. Ja wolałem kryć się za łóżkiem.

              – Poszet! – Machnął kilka razy kijem. – No!

              Wilk stanął w miejscu, jakby lekko zdezorientowany, i wpatrzył się w Józka. Ten rzucił w niego trzymaną dotychczas jak tarcza poduszką. Zwierzę odskoczyło, ale nie uciekło.

              – Co to za hałasy?! – Drzwi pokoju nagle się otworzyły i stanęła w nich moja małżonka w podomce. – Albert! Co robisz u Józka?!

              – Już, skarbie – próbowałem ją uspokoić, zerwawszy się na wyprostowane nogi. – Zaraz kończymy i idziemy spać.

              – Macie trzy minuty! – Zamknęła za sobą drzwi.

              Józek, zaskoczony najściem, lecz ani trochę nie skonfundowany, odwrócił się ponownie w stronę drzewa, po czym rozejrzał się nerwowo. Dopiero teraz poczuł się niepewnie.

              – Gdzie ten wilk? – spytał.

              – Nie ma. Mama go przestraszyła.

              – Mama to twarde babsko. – Opuścił kij i skierował się do łóżka. – Licz tę owcę i idź spać.

              – Ale ten krzew ma kolce.

              Zawrócił w pół kroku, wzdychając przy tym ostentacyjnie.

              – Skaranie boskie z tobą.

              Schylił się i zaczął odgarniać pędy kijem. Drugą ręką zasłonił twarz i stopniowo wgłębiał się w krzew, aż straciłem go z oczu.

              – Mmm, dobre maliny – usłyszałem po chwili.

              – Synuś, owca…

              – Zara, nie pali się.

              Pożaru nie dostrzegał jeszcze przez kilkanaście mlaśnięć i dwie serie moich nerwowych tupnięć przednią częścią prawej stopy.

              – Skubana – usłyszałem wreszcie – przykuła się do drzewa łańcuchem. Tato, daj młotek.

              – A gdzie masz młotek?

              – W skrzynce, w szopie.

              Otworzyłem lekko spróchniałe drzwi, za którymi szybko zlokalizowałem pudło z narzędziami. Jedyny znaleziony młotek włożyłem w dłoń, która wysunęła się z krzewu, gdy tylko do niego podszedłem. Kilka metalicznych odgłosów później z malin wygramolił się mój dzielny syn z owcą w rękach.

              – Czy wyście podurnieli?! Co wy wyprawiacie?! – usłyszałem z przeciwnej strony. Moja małżonka powróciła. – Obaj spać!

              – Tylko wystawię tę owcę na korytarz – rzucił Józek, taszcząc meczące zwierzę w stronę drzwi wyjściowych.

              – Zwariowali! – Małżonka moja złapała się za głowę. – Gdy wrócę z łazienki masz być już w łóżku i spać! – wykrzyczała w moją twarz, wskazując ręką naszą sypialnię. Udałem się do niej biegiem zaraz po tym, jak wymaszerowała z pokoju.

              Leżałem już potulnie w ciemnościach i czekałem na moją małżonkę, gdy uchyliły się drzwi. W szparę wsunął głowę Józek.

              – Zdążyłeś policzyć tę owcę?

              – Tak, synku – a oczy ze szczęścia mi błyszczały.

              – To dobranoc.