Linia życia (opowiadanie)

Krocząc po linie między odrobiną słodyczy i kwasu nie trudno dostrzec zamglone niebo wysuszonych ludzi. A przecież słońce! I łzy cicho spadające o poranku, tylko gwałtowny szloch zdradza emocje. A potem trzeba się jakoś zebrać do kupy, zapiąć gumowe buty, wyruszyć i poruszyć przestrzeń, i nabierając powietrze szybko zanurzyć się w tłumie nagich, smutnych ciał. A potem, a potem biec, biec daleko przed siebie, zostawiając gdzieś w oddali cicho śpiących, szarych żołnierzy i asfaltowego węża z czerwonym, żółtym, i zielonym okiem. Biec prędzej niż plastikowe zabawki na kółkach. Trzymać za rękę wiatr i puścić go, by spaść na materac snu i na motylich skrzydłach dostrzec tę inną linię życia – poza brukową. Ach, ci wiekowi przyjaciele, uginający się od nadmiaru myśli i wspomnień swymi starymi dłońmi zamykają oczy, a wtedy widzi się nic, cudowne nic będące abstrakcyjną wizją wszystkiego, mieszaniną jednorodną barw, dźwięków i zapachów – niepowtarzalnych. Oddychając; leżąc jakby stojąc i oddając głębi swoje serce, przeżywa się, przechodzi się w stan, stan lewitacji. Słońce obejmuje ciało i kołysze w ramionach, a potem układa w kołysce z kropli deszczu, które nucą słodką melodię opływającą od czubka głowy do palców stóp. A potem, a potem, kiedy głowa jest tu, właśnie tam to uderza ją blaszany ptak i całą magię w jednej chwili trafia szlak. Motyle tracą skrzydła, słońce białą chustą twarz przykrywa i uderzasz w mur – beton – chodnik bez życia, nawet niemych żołnierzy tu nie ma, jedynie gładka skóra martwego węża.