Pogrzeb miłości (opowiadanie)

Pogrzeb miłości

           Umarła miłość. Było to do przewidzenia, już od dawna była w złej kondycji. Wiele chorób wyniszczało jej wnętrze. Zawiść, Zazdrość i inne, wypalały ją, jak płomienie pergaminowy arkusz. Dlatego nikt nie był zaskoczony tym faktem. Pozostała już tylko kwestia pogrzebu – czysta formalność. Wszystkie uczucia zebrały się, by ustalić szczegóły ceremonii.

            Pierwsza głos zabrała Nienawiść – bliźniacza siostra zmarłej.

            - Spalić, spalić! Definitywnie i ostatecznie, jeszcze odżyje gadzina. Spalić, a prochy rozsypać nad bagnem!

            - Nie dajmy się porwać uczuciom – odezwało się Opanowanie - była naszą siostrą i choć zawsze starała się dominować nad nami, to nie zasługuje na aż tak duże potępienie.

            Tu wtrąciła się Złość.

            - To nie ma prawa bytu, doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, że od lat była naszą ciemiężycielką i stręczycielką, a ty Rozumie wiesz o tym najlepiej!

Rozum podniósł się ciężko ze swojego miejsca.

            - Zawsze mówiłem siostrze Miłości – przemówił – że jej pochopność i nierozwaga doprowadzą ją w końcu do zguby. Lecz teraz nie należy mówić źle o zmarłej. Czuję, że mimo wszystko, będzie nam jej brakowało.

            - Nonsens – odezwało się Pożądanie – jeżeli zajdzie taka potrzeba mogę ją z powodzeniem zastąpić.

              W całym tym zamieszaniu nikt nie zwracał uwagi na Nadzieję, która po śmierci Miłości najbardziej odczuwała jej brak. Ciągle wierzyła w to, że stanie się cud i Miłość znów odżyje. Niestety, inne uczucia nie dawały jej dojść do głosu, przekrzykując się wzajemnie i spychając z mównicy. Przygnębiona Nadzieja podeszła do katafalku, na którym spoczywało ciało Miłości. Chwyciła jej bezwładną rękę i przytuliła do swojej smutnej twarzy. I wtem, stał się cud. Nadzieja wyczuła pod delikatną, jedwabistą, skórą słaby puls. Natychmiast pobiegła, by powiedzieć o tym swoim skłóconym braciom i siostrom. Jednak ci właśnie ustalili, że Miłość ma zostać pochowana w cynowej trumnie, głęboko pod ziemią. Wszyscy, ochoczo rzucili się wykonać to, co postanowiono. Nikt nie słyszał, słabego, rozpaczliwego, krzyku Nadziei. Ciało wrzucono niedbale do trumny, którą szybko zakopano. Zawiść przyklepała jeszcze radośnie ziemię i wszyscy rozeszli się do swoich zajęć. Nad grobem pozostała tylko zapłakana Nadzieja. Nikt jej nigdy nie słuchał, zawsze negowano jej słowa wyzywając od głupich. A teraz zakopano żywcem Miłość, która mogła jeszcze odżyć.