Fontanna (opowiadanie)

Przychodziło tam też wielu innych ludzi. Każdy był na swój sposób zafascynowany fontanną. Wieczorami można było oglądać zmieniające się kolory strumieni. Nasz ulubiony był w chłodnych barwach, odcieniach zieleni, błękitu, turkusu. Najlepsze było przechodzenie różu poprzez czerwień aż do fioletu. W ważniejsze święta były czerwone światła przemieszane z białym. Kiedy barwy migały powieki stawały się ciężkie, aż w końcu nadchodziła senność. Zimą fontanna była zakrywana, ale i tak tam przychodziliśmy. Wówczas na podeście stawiali choinkę i świąteczne ozdoby. W sumie był to dobry pomysł na dekorację podczas  mrozów. Od początku grudnia do końca lutego oglądaliśmy jednostajnie świecące lampki pozawieszane na iglastych gałęziach.Choć tak naprawdę odliczaliśmy dni do wiosny kiedy wpuszczą wodę.Woleliśmy terapię odbywającą się podczas letnich seansów, ponieważ była wtedy znacznie skuteczniejsza. A może po prostu bardziej jej potrzebowaliśmy w tamtym okresie.

              Co wieczór fontanna odgrywała swój spektakl, a my patrzyliśmy jak zahipnotyzowani. Pewnego razu przyszła jakaś duża rodzina z dziećmi. Robili sobie zdjęcia. Stawiali kolejno każde dziecko na murku. Przytrzymywali za rękę, aby nie wpadło do wody. Wyginali w pokracznych pozach swe ciała i uśmiechali się. Pamiętam, że nawet poczuliśmy się tym rozdrażnieni. Ponieważ później coś w nich wstąpiło. Jakby doznali szału i zaczęli wymachiwać swymi kończynami i biegać dookoła naszej fontanny. Dotykali wody i na siłę wpychali do niej swe dzieci. A te z kolei śmiały się i płakały na zmianę. Gonili się, aż ktoś poślizgnął się na mokrej płycie, zmoczył swe ubranie. Krzyknął i stwierdził, że to koniec.

Kiedy ów rodzina odeszła pozostawiła po sobie tylko wielkie kałuże, które nie chciały wyschnąć z kamiennej posadzki. Zazwyczaj siadaliśmy na ławce pod magnolią. Stamtąd był najlepszy widok na fontannę. Gdy mocniej zawiał wiatr, to najbliższy jej strumień ochlapywał przechodniów. Obowiązywał zakaz kąpieli, dlatego ludzie wrzucali do niej grosze na szczęście. Nie każdy mógł, ponieważ fontanna miała swojego stróża. Naprawdę! Teren musiał być gdzieś monitorowany. Ktoś codziennie wyłączał ją punktualnie o 23.30. Nie raz spóźnialiśmy się. Byliśmy wtedy nieco zdenerwowani, a może bardziej źli na siebie samych. Odczuwaliśmy jakąś dziwną frustrację. Z żalem odchodziliśmy do domu.

Późnymi godzinami przychodziła tam rozbawiona młodzież, ale w obliczu fontanny zachowywali się dziwnie spokojnie. Popołudniami przesiadywali tam zakochani, zaś rankiem urzędnicy.Czasem zaglądali tam znudzeni ludzie, którzy czekali na autobus.

Raz postanowiliśmy pochwalić się tym miejscem naszym znajomym. Przeszliśmy cały park, aby tam dotrzeć.

             Był to trudny okres. A problemy niemalże wydawały się być bez wyjścia.Terapia trwała przez rok... Nauczyliśmy się samoleczenia. Wchodzenia w stan hipnotyczny, uspokajania negatywnych emocji, bycia obok, pozwalania na to, aby wydarzenia naturalnie wydarzały się. Szczerego patrzenia na siebie z dystansu i na innych ludzi.

A fontanna wzburzała się, tryskała, unosiła swe wodne bicze. Oblewała wszystko dookoła. Brudziła pofarbowaną wodą ubrania. Zdawała się być wodospadem. Pojedyncze, pulsujące strumienie strzelały w powietrze  pieniąc się niczym gigantyczny wytrysk. Fale zabierały i wciągały na dno. Czerwone światła rozgrzewały od wewnątrz. Turkus zaś ziębił i powodował gęsią skórkę. Agresywna pomarańcz parzyła w dłonie. Powstawały silne prądy rzeczne. Woda rozlewała się, huczała i bulgotała. W końcu, jak gejzer uderzyła z niepohamowaną siłą. Wystrzeliła, uniosła się niczym tsunami bryzgając wszystkimi kolorami świata.