Dlaczego, czyli łzy (opowiadanie)

Najlepszemu przyjacielowi,

Stała odwrócona twarzą do okna. Patrzył na jej piękne ciemno-rude włosy nieruchome, chociaż pełne energii niczym zastygnięty, dziki kot, szykujący się do skoku. Zastanawiał się czy ona kiedykolwiek zrozumie jak wiele dla niego znaczy, jak bardzo go zmieniła. Czy kiedykolwiek zrozumie, że stała się częścią jego samego i że może, że jest w stanie... go zmienić. Ona jedyna. Siedział w fotelu, fechtując z myślami, patrząc to na nią, to na czarną szybę.

Na zewnątrz padał deszcz... zimny, nocny i upiorny deszcz. Krople wody niczym srebrne łzy uderzały o szybę. Światła z ulicy odbijały się wielokrotnie na powierzni każdej z kropel tworząc różnokolorowe świetliste pryzmaty na gładkiej szklanej powierzchni. Smutek.

Katarzyna obróciła się gwałtownie. Łzy w oczach, wiedział o nich, lecz nie spodziewał się tego jak bardzo go zabolą.

-- Dlaczego? -- krzyknęła. Nie poruszył się. Milczał. -- Dlaczego... przecież to wszystko... to wszystko było tak piękne... -- ukryła twarz w dłoniach.

Łukasz siedział. I nie mówił nic. Bo cóż miał powiedzieć? "Ona była tylko chwilą" -- tyle powiedział. I była to prawda, jakkolwiek banalnie i prymitywnie by to nie brzmiało. Gorączkowo starał się dobrać jakieś wyrafinowane słowa do tej parszywej sytuacji, ale nic nie przychodziło mu do głowy, oprócz szczerego i prostego "przepraszam".

-- Przepraszam -- powiedział. Może zbyt cicho. Może też i zbyt beznamiętnie i bezbarwnie. Ale nie czuł się do końca winnym i parszywym. I to go przerażało. Własna nieczułość. Nie myślał o tym, że ją skrzywdził, myślał tylko o tym jak ją odzyskać... Lecz wszystkie zdolności krasomówcze zawiodły go, zniknęły w zderzeniu z tak mało spodziewanym rzeczywistym uczuciem. Poczuł się bezbronny i słaby. Po raz pierwszy nie wiedział co ma mówić.

Zignorowała go. Usiadła na kanapie.

Łukasz wstał i podszedł do okna. Uchylił je i wyciągnął paczkę papierosów. Już dawno rzucił palenie. Nie palił... do tej cholernej środy. Wtedy nerwy go wykończyły. W umyśle jeszcze widział Kasi oczy, Kasi łzy, jak wpadła do pokoju i go zobaczyła... w ramionach innej. Przecież to taka banalna sytuacja... Już tyle razy przez to przechodził, tyle razy się śmiał dziewczynie w oczy... ale teraz coś było nie tak. Nie było mu do śmiechu...

Wyciągnął papierosa i zapalił. Zaciągnął się raz i czekał aż go ochrzani za palenie. Pragnął tego. Ale za plecami słyszał tylko cichy płacz.

-- Kasiu -- zaczął, cały czas patrząc na bezkresne oceany błyszczących kropel deszczu za oknem -- jak pierwszy raz Cię ujrzałem, zauroczyłem się w Tobie -- mówił powoli, cicho i z opanowaniem -- Ale tylko tyle. Byłaś tylko kolejnym moim "celem". Owszem imponowałaś mi swoją inteligencją i urodą, ale byłaś tylko "kolejną".

Zaciągnął się papierosem. Cichy płacz za jego plecami ustał. Nasłuchiwała. To dobrze...

-- Wiesz, jaki byłem wcześniej... opowiadałem Ci przecież. Ale nie mówiłem Ci na przykład, że po tym jak się na miesiąć rozstaliśmy, miałem jeszcze inne dziewczyny... Wybacz. Taki jestem... taki byłem... okrutny. Dopóki... dopóki nie odnalazłem w Twoich oczach tego, czego zawsze się podświadomie bałem -- prawdziwej miłości. Bałem się tego, gdyż nagle przestałaś mi być obojętna. Przestałaś być po prostu kolejną dziewczyną. Stałaś się częścią mojego życia... pokochałem Cię...

Cisza... słyszał wyraźnie bicie jej serca.

-- Człowiek jest z natury podły -- podjął po chwili -- i ja też jestem człowiekiem. Lecz Ty mi pokazałaś, że można w życiu znaleźć jakiś powód, dla którego warto się poświęcić. Dla którego warto żyć. Ty mi wreszcie ukazałaś prawdziwą miłość, w którą nigdy nie wierzyłem, z której zawsze kpiłem... Zacząłem się zmieniać.

Znowu cisza.

-- Lecz człowiek nie zmienia się z dnia na dzień. Nie tak łatwo się pozbyć dawnych przyzwyczajeń... koszmary przeszłości wciąż domagają się zadośćuczynienia. Świat próbuje mnie wyprostować do dawnych przyzwyczajeń. I jedyną osobą która jest w stanie mnie przed tym światem obronić... -- obrócił się, spojżał w jej załzawione oczy i spotkał jej wzrok -- jesteś Ty.

Patrzyła na niego z mieszaniną smutku, nadzieji i rezygnacji. Nie. Nie potrafił ocenić jak na niego patrzyła. Widział w tych oczach miłość, a miłości, mimo całego swojego poetyckiego talentu, nie potrafił opisać. Miłość i rozpacz. I smutek i żal.

Uklęknął przed nią, złożył jej ręce między swoje, spojrzał jej w oczy. Siedzieli tak długą chwilę... Łukasz liczył łzy. Jedna po drugiej, rodziły się w tych pięknych ciemnych oczach, powoli wędrowały po pięknej gładkiej skórze policzka, by w końcu przyspieszyć, upaść i zniknąć w otchłaniach włókien dywanu.

-- Daj mi jeszcze raz... ostatnią szansę... -- szepnął.

Patrzyła na niego jeszcze chwilkę, cała zalana łzami, przygnieciona sprzecznymi uczuciami, zagubiona w miłości. Po czym delikatnie założyła ręce na jego szyję i go przytuliła. Poczuł jej łzy spływające mu po szyji... Zamknął oczy i też, pierwszy raz od wielu wielu lat... zapłakał.

--------------

-- Przecież to nieracjonalne -- stwierdził Łukasz -- nigdy by mi nie wybaczyła.

Postać siedząc naprzeciwko niego zaciągnęła się spokojnie papierosem. Nie tak go sobie Łukasz wyobrażał. Był młody, niedogolony, z dość wytartą czarną skórzaną kurtką na ramionach. Arogancki i zbyt pewny siebie.

-- Ale jak widzisz, wybaczyła ci -- stwierdził po chwili -- Ja bym nie protestował.

-- Wiem, wiem -- odpowiedział Łukasz -- Wszyscy są szczęśliwi i tak dalej, ale przecież to nie mogłoby się zdarzyć w prawdziwym świecie. Powinienem dostać po pysku i byłby koniec historii.

-- Przecież jest pełno opowiadań z Happy Endem -- stwierdził nieznajomy, nieco zdenerwowany -- dlaczego ja takiego nie mogę napisać?

-- Oczywiście, że możesz... ale to literacki kicz -- stwierdził Łukasz dobitnie głosem profesjonalnego krytyka -- Bajeczka dla dzieci, gdzie wszyscy na koniec się przytulają i w swojej prymitywnej, jednowymiarowej osobowości żyją długo i szczęśliwie...

-- Tak mi się odwdzięczasz, za to co dla Ciebie zrobiłem?

-- Dla mnie? Pomyśl rozsądnie, przecież jestem tylko postacią literacką!... ja nic nie czuje! Więc dlaczegóż miałbyś się nade mną litować? Co, może mi jeszcze napiszesz że żyłem długo i szczęśliwie na Puerto Rico? I ja mam się z tego cieszyć? Dziękować ci na kolanach? Bo drugorzędny autor postanowił napisać kiczowate opowiadanie o dwojgu zakochanych nastolatków i w ostatniej chwili zdecydował się okazać łaskę głównemu bohaterowi? Z taką łaską to możesz się wypchać. Mam to gdzieś. Chyba jesteś słabszy niż z pozoru myślałem...

Nieznajomy pochylił się nad stołem, jego twarz wykrzywił grymas wściekłości, wycedził przez zęby:

-- Ja nie mam litości dla nikogo. Piszę to co mi się podoba... a ty...

-- A ja jestem tylko bezczelnym wytworem Twoje chorej wyobraźni. I duszy. Duszy która zlitowała się nad biedną postacią z własnego opowiadania -- Łukasz uśmiechnął się ironicznie.

Chwila ciszy.

-- Dobrze, przepraszam -- powiedział w końcu Łukasz -- nie chciałem cię urazić. Ale chciałem poznać odpowiedź na pytanie: dlaczego? Dlaczego pozwoliłeś nam się pogodzić? Dlaczego zostaliśmy razem?

-- Bo wiem, że mimo całej perfidii twojej postaci, ty ją jednak kochasz.

Łukasz wbił wzrok w stół. Po chwili ciszy powiedział:

-- Prawda. A niby skąd to wiesz?

-- Bo jesteś archetypem osoby którą znam. Stworzyłem Cię na bazie bagażu uczuć i myśli realnej istoty. Nie jesteś tylko zmyślonym zespołem oszalałych liter. Jesteś obrazem osoby, która tak bardzo czasami przypomina mnie... A ja także też byłem kiedyś perfidny; i pierwszy nie rzucę kamieniem... lecz ja też zostałem zdradzony, zrozumiałem jednak, że czasami trzeba wybaczyć... -- spojrzał Łukaszowi prosto w oczy -- Ty ją kochasz... tak jak i ona Ciebie...

-- Banał! Cóż z tego? Wielu ludzi się rozstaje. Wiele związków się rozpada...

-- Widzisz... ale ja wierzę, w całej swojej naiwności, na przekór całemu mojemu pesymizmowi... Wierzę, czy też raczej mam nadzieję, że...

Autor przerwał i zamyślił się. Spojrzał na piękne, przed chwilą zapisane, czerwone zachodzące słońce. Na tarczy słońca, zgodnie z niepisanym życzeniem, ujrzał zarys twarzy, którą kiedyś kochał, za którą tęsknił.

-- ...prawdziwa miłość nie da się zniszczyć...

Nashville, USA.

Na granicy szaleństwa...