Obrazy snu (wiersz klasyka)

W przejrzystych oczach powietrza

                                              stać trzeba i patrzeć w twarz

chmurom zwinietym z oddali i krajobrazom nieba

zmienionym jak migot fal, ujęty w kamienne brzegi.

Horyzont rzucony w krąg, brzeg nasycony sino,

rysuje koło ziemi, granicę ludzkim stopom

złudną, kłamiącą spojrzeniu,

                                         bo skraj ostateczny nieba

tu oczom spływa na ziemię

                                         jak wbity w skałę fundament,

tam innym oczom podnosi,

                                     nad czołem wisi sklepieniem

i inny zakreśla krąg. Każdy nasz krok i ruch

łamie okręgi nieba, kolumny wsparte o ziemię,

i mąci bezkarnie oczy powietrza, 

                                                    zmrużone badawczo.



A może to wszystko jest złudą,

                                           snem jeszcze nie przebudzonym,

w którym dziwadła i kształty,

                                           jak wiatrem na brzeg przygnane,

uchodzą w głąb oczu i straszą, a potem z falą snu

Spływają. Ujęci w brzegi ciała budzimy się nagle

i tylko noc, noc naokół. I wiatr okiennice rwie...



Jeżeli ziemia jest snem, to trzeba dośnić do końca

i sen za życie wziąć, obrazem utkanym z mgły

wierzyć, jak gdyby były wykute z kamienia i brązu,

za rzeczywiste brać kształt i ułamek kształtu,

niedokończenie ruchu, czyjś współurwany głos,

wiszący w powietrzu krok, współprzechylenie piersi,

fragmenty imion i nazw, szczątki roztkanych form,

i trzeba po ścieżkach iść,

                                           choćby powietrzem wiodły,

ufając obrazom kamieni, jakby naprawdę były

ciosanym z piaskowca brukiem,

                                            wbitym w powierzchnię ulic.

Jeżeli ziemia jest snem, to trzeba dośnić do końca

i śnionym powietrzem oddychać,

                                             i miłość i śmierć znać ze snu,

i śnioną orać ziemię, budować nazwy na mgle,

domy, drapacze chmur, nie patrząc,

                                                   że lada podmuch

rozkłębi i rozrzuci obrazy nierzeczywiste.

Ostrożnie trzeba iść, by stopą nie zdeptać kształtu,

tręką nie przebić muru, ulic podmuchem nie skłębić

i napowietrznej budowli

                                   nie zwalić silnym oddechem.



Jeżeli ziemia jest snem, to trzeba dośnić do końca,

choć coraz cięższy sen, gdy formy nierealne

kłębi od spodu dmący wiatr i rozwiewa w chmury,

a śnione powietrze uchodzi i staje się coraz bledsze,

i barwy miękną, ciepleją, płowieją jak akwarele,

i coraz trudniej iść, i być aktorem snu.



A kiedy wyrwany jęk ust lub ręki ruch niecierpliwy

rozwieje w połowie sen i dekoracje zburzy -

więc to jest przebudzenie?

                                     Oczom spojrzenia niezwykłym

ziemia porosła rośliną i wyłożona kamieniem

i szare domy czynszowe, jakby sklejone z tektury,

i księżyc wycięty z papieru

                                     na sztucznym schyleniu nieba -

wszystko wyda się snem

                                    lub z płutna zdjętym obrazem.

Ale już walki nie trzeba i bohaterstwa, i wiary

w ziemię, w powietrze i w kamień

                                              i można oddychać szeroko.

Kłamane znów horyzonty,

                                      ślad niewidzialny na ziemi

kreślą okręgi nieba i fundamenty z mgły

półkolem chwytają sklepienie,

                                           które nie wisi nigdzie.

Bezkarnie stopa przekracza kręgi wyryte na ziemi,

przez pczy powietrza brnie, które nie patrzą nigdzie

i są tylko kurzem i pyłem

                                        wplątanym w ostre szczeliny,

w których się łamie słońce i nie trzepocze źrenica...



Gdziekolwiek ziemia jest snem

                                            nie przebudzonym jeszcze,

uwierzyć trzeba w kształt i kochać senny pozór,

na wietrze budować mgłę i wpół nie urwać snu.

Gdziekolwiek ziemia jest snem,

                                              tam trzeba dośnić do końca.