Jonasz (wiersz klasyka)

I nagotował Pan rybę wielką

żeby połknęła Jonasza



Jonasz syn Ammitaja

uciekając od niebezpiecznej misji

wsiadł na okręt płynący

z Joppen do Tarszisz



potem były rzeczy wiadome

wiatr wielki burza

załoga wyrzuca Jonasza w głębokości

morze staje od burzenia swego

nadpływa przewidziana ryba

trzy dni i trzy noce

modli się Jonasz w brzuchu ryby

która wyrzuca go w końcu

na suchą ziemię



współczesny Jonasz

idzie jak kamień w wodę

jeśli trafi na wieloryba

nie ma czasu westchnąć



uratowany

postępuje chytrzej

niż biblijny kolega

drugi raz nie podejmuje się

niebezpiecznej misji

zapuszcza brodę

i z daleka od morza

z daleka od Niniwy

pod fałszywym nazwiskiem

handluje bydłem i antykami



agenci Lewiatana

dają się przekupić

nie mają zmysłu losu

są urzędnikami przypadku



w schludnym szpitalu

umiera Jonasz na raka

sam dobrze nie wiedząc

kim właściwie był 

parabola

przyłożona do głowy jego

gaśnie

i balsam przypowieści

nie ima się jego ciała