Symbole VIII (Tysiące gwiazd przychylnych...) (wiersz klasyka)

Tysiące gwiazd przychylnych! o trofea dziwy,

Zdobyte w bojach, które światło z mrokiem toczy,

Bądźcie nam jako bogiń opiekuńczych oczy,

Teraz kiedy Zachodu zgiełk umilkł burzliwy!



O Gwiazdy! rozlewajcie nam z niebios spokojnych,

Gdzie lśnią wasze kielichy jak lilie o wiośnie,

Promienistą woń waszych balsamów upojnych,

I sprawcie, by nam łona zadrżały radośnie!



Owiewajcie jasnością ciała nasze z gliny,

Wsiąknijcie zdrowiem w członki strudzone wśród bitwy,

A ręce nasze lampę zapalą modlitwy

W ogniskach, skąd nimb jasny biorą cherubiny!



O Gwiazdy! uroczyste szeptajcie zwierzenia

O skarbach boskich, skrytych głęboko w niebiosach,

A będziem mieli szczęścia wzruszenie w swych głosach

I, natchnieniem wezbrane, zabrzmią nasze pienia!



W seraficznego Ognia rozgrzane płomieniu,

Serca nasze odpędzą chuć zdrożną i winę:

O Gwiazdy! odwiedzajcie dusz naszych dziedzinę,

Gdzie Anioły wygnane żyją w zapomnieniu!



A kiedy nam rozkażą wyższe Przeznaczenia

Zstąpić z zamkniętym okiem w śmierci głuche doły,

Gwiazdy niebios pogodnych! w blask zmieńcie popioły,

I chrońcie od nicości Umarłych wspomnienia!