I ciepły jeszcze, purpurowy sznur... (wiersz klasyka)

I ciepły jeszcze, purpurowy sznur,

Płynący z łona zranionego słońca,

Sączy się, cicho, po szczelinach gór,

O moje oczy! i już noc bez końca...



Z lękiem się kryje wszelki ziemi twór;

Serc przerażonych zamknęły się wrota -

I pustynia głucha zamieszkała dwór,

I rozpaczliwa w ciemności golgota...



Wiec na toż Ognia zdobyliście łup,

Złodzieje bogów, o Prometeuszu?

Oh! niechaj na zawsze wieczysty grób

Pochłonie nasze biedne ludzkie dusze!





(Węglem smutku i zgryzoty - XXII)