Miecz/L'Épée (wiersz klasyka)

[parafraza]

To spraw, niech spęczniały miech,

Jak wichru dech

Na czarno-zimny węgiel wionie

I wydobędzie z niego płomień,

Ognia śpiew!

Kowalu! niech kipi miech

Oddechem!

Dmij za trzech,

Aż wyjdzie ze stali kruchej

Ostrze, co wrogów rzuci precz -

Ów Miecz!



Tam do diabła! Mocniej, sprawniej!

Ogień żagwi!

Dmij! Z pieca czarny widać dym;

Chcę, aby się paliło w nim

Otchłanią!

Niech z niego, co jak szatan jest,

Czarny anioł,

Przez ognia chrzest

Wyjdzie ze stali kruchej

Ostrze, co wrogów rzuci precz -

Ów Miecz!



I jeszcze mocniej! Ryk płomieni

Rozczerwienił

Stal twardą, jako czyni obłok

Ze słońca, gdy przepływa obok -

Czerwony dysk...

O, dmij! Niechaj będzie sina -

Tak, jak błysk

Co przecina

Niebo - stal, z której wyjdzie

Ostrze, co wrogów rzuci precz - 

Ów Miecz!



Uderzaj w metal żarem miękki

Młotem ciężkim!

Teraz w dłonie uchwyć tęgie

Potężne, żelazne cęgi -

Niezrównane...

Raz, dwa, trzy! Chwila ucieka!

Raz! Mój panie,

Bij, nie zwlekaj!

Niechaj wyjdzie z rudy kruchej

Ostrze, co wrogów rzuci precz - 

Ów Miecz!



Uderz tu, już nagli czas,

Ostatni raz!

Na zawsze oto zamknięty

Ten trud, z dawna już przeklęty!

Praca podła!

Wiatrom wielkim otwórz wrota!

Tam do diabła,

Toż robota -

Wywieść ze stali kruchej

Ostrze, co wrogów rzuci precz - 

Ów Miecz!



Spójrz na ostrze - jakże lśni -

Rzuca skry!

Lecz u diabła, toż to żmija,

Rzekłbyś, że się z głodu zwija,

Łaknie krwi?

Będzie naszą pić za dwóch,

Bo w nim tkwi

Podły duch

Węża z żelaza, który

Nam dzięki - wrogów rzuca precz -

Ów Miecz!



przetłumaczył Marian Stala







Que, le ventre d'air gonflé,

Le gros soufflet

Fasse du charbon noirâtre

Jaillir en flamme rougeâtre

Un grand feu clair!

A l'oeuvre, mon gaillard! Gonfle

Le soufflet d'air,

Qu'il ronfle

Contre ce fer

D'oů sortira, bien trempée

L'Épée!

 

Plus fort, plus fort! Mort de Dieu!

Je vois le feu!

Souffle! Le noir fourneau fume,

Et je veux, moi, qu'il s'allume

Comme un enfer

Oů, pareil ŕ ce noir ange

De Lucifer,

Qu'il change

En feu, ce fer,

D'oů sortira, bien trempée

L'Épée!

 

Plus fort! La flamme mugit!

Il a rougi,

L'acier, ainsi qu'un nuage

Que rend rouge en son passage

Le soleil fier.

Souffle! Il faut qu'il soit livide

Comme l'éclair

Qui ride

Le ciel, ce fer,

D'oů sortira, bien trempée 

L'Épée!

 

Sus! apprčte les marteaux

Durs aux métaux!

Maintenant de la muraille

Arrache-moi la tanaille

Qui n'a de pair!

Un, deux, trois! Le temps s'échappe!

Un, deux! Mon fier,

Tords, frappe,

Bats le chaud fer  

D'oů sortira, bien trempée 

L'Épée!

 

Sus! Bâille encor sur ce bout,

Un dernier coup!

Et la voilŕ terminée,

Cette besogne damnée,

Coűtant si cher!

Aux grands vents ouvre la porte!

Le diable vert

M'emporte!

Comme du fer

Brun nous l'avons bien frappée,

L'Épée!



Vois comme son tranchant luit,

Il éblouit!

Mort de Dieu! vois, la coquine!

On dirait qu'elle a famine

D'un peu de chair?

Elle en aura, que je sache,

Car elle a l'air

Froid, lâche,

D'un serpent-fer!

Tant nous l'avons bien trempée,

L'Épée!