Wpierwszej osobie liczby mnogiej (wiersz klasyka)

Julianowi Kornhauserowi



Nosimy używane słowa, wzniosłość i rozpacz

zjedzone przez cudze usta,

chodzimy po zapadniach cudzego przerażenia,

w encyklopedii odkrywamy starość,

wieczorem udajemy, że wybuchła wojna,

rozmawiamy z Baczyńskim,

pakujemy się w pośpiechu,

przypominamy sobie dawnych poetów,

wychodzimy na dworzec, potępiamy faszyzm,

po czym triumfialnie,

w przedziale pierwszej klasy,

w pierwszej osobie liczby mnogiej,

dajemy wyraz naszej przenikliwości,

tak jakbyśmy nie zostali obdarzeni

absolutnym słuchem milczenia.