Nike która się waha (wiersz klasyka)

Najpiękniejsza jest Nike w momencie

kiedy się waha

prawa ręka piękna jak rozkaz

opiera się o powietrze

ale skrzydła drżą



Widzi bowiem

samotnego młodzieńca

idzie długą koleiną

wojennego wozu

szarą drogą w szarym krajobrazie

skał i rzadkich krzewów jałowca



ów młodzieniec niedługo zginie

właśnie szala z jego losem

gwałtownie opada

ku ziemi



Nike ma ogromną ochotę 

podejść

i pocałować go w czoło



ale boi się

że on który nie zaznał

słodyczy pieszczot

poznawszy ją

mógłby uciekać jak inni

w czasie tej bitwy

Więc Nike waha się

i w końcu postanawia

pozostać w pozycji

której nauczyli ją rzeźbiarze

wstydząc się bardzo tej chwili wzruszenia



rozumie dobrze

że jutro o świcie



muszą znaleźć chłopca

z otwartą piersią

zamkniętymi oczyma

i cierpkim obolem ojczyzny

pod drętwym językiem







                                                   Struna światła, 1956