Prolog (wiersz klasyka)

On



Komu ja gram? Zamkniętym oknom

klamkom błyszczącym arogancko

fagotom deszczu - smutnym rynnom

szczurom co pośród śmieci tańczą



Ostatni werbel biły bomby

był prosty pogrzeb na podwórzu

dwie deski w krzyż i hełm dziurawy

v niebie pożarów wielka róża





Chór



Na rożnie się obraca cielę.

W piecu dojrzewa chleb brunatny.

Pożary gasną. Tylko ogień ułaskawiony wiecznie trwa.





On



I zgrzebny napis na tych deskach

imiona krótkie niby salwa

"Gryf" "Wilk" i "Pocisk" kto pamięta

spłowiała w deszczu ruda barwa



Praliśmy potem długie lata

bandaże. Teraz nikt nie płacze

chrzęszczą w pudełku po zapałkach

guziki z żołnierskiego płaszcza





Chór



Wyrzuć pamiątki. Spal wspomnienia i w nowy życia

strumień wstąp.

Jest tylko ziemia. Jedna ziemia i pory roku nad nią są.

Wojny owadów - wojny ludzi i krótka śmierć nad miodu

kwiatem.

Dojrzewa zboże. Kwitną dęby. W ocean schodzą rzeki z gór.





On



Płynę pod prąd a oni ze mną

nieubłaganie patrzą w oczy

uparcie szepczą słowa stare

jemy nasz gorzki chleb rozpaczy



Muszę ich zawieźć w suche miejsce

i kopczyk z piasku zrobić duży

zanim im wiosna sypnie kwiaty

i mocny zielny sen odurzy



To miasto -





Chór



Nie ma tego miasta

Zaszło pod ziemię





On



świeci jeszcze





Chór



Jak próchno w lesie





On



Puste miejsce

lecz wciąż ponad nim drży powietrze

po tamtych głosach



*



Rów w którym płynie mętna rzeka

nazywam Wisłą. Ciężko wyznać:

na taką miłość nas skazali

taką przebodli nas ojczyzną