Jaskinia filozofów (fragm.) (wiersz klasyka)

(...)



IV. Dziękuję Ci za życie, które upłynęło tak, że nigdy nie zaparłem się 

trzeźwości. Nie wstydziłem się także zawrotów głowy, jakie zsyła pełna 

świadomość.



V. Nie głosiłem Twego imienia. Nie składałem Tobie ofiar. Nie zachęcałem 

uczniów do kultu, wiedząc, że jest Ci to doskonale obojętne. Chwaliłem 

Cię w koniunkcji i dysjunkcji, a także w małej świątyni zbudowanej z 

sylogizmów.



VI. Więc na koniec zwracam się do Ciebie, abyś mnie nie opuścił. Abym 

do końca czuł Twoją chłodną rękę na czole. I nieruchome oczy w moich 

oczach. I światłość.