Wysokie drzewa (wiersz klasyka)

O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa, 



W brązie zachodu kute wieczornym promieniem, 



Nad wodą, co się pawich barw blaskiem rozlewa, 



Pogłębiona odbitych konarów sklepieniem. 



  



Zapach wody, zielony w cieniu, złoty w słońcu, 



W bezwietrzu sennym ledwo miesza się, kołysze, 



Gdy z łąk koniki polne w sierpniowym gorącu 



Tysiącem srebrnych nożyc szybko strzygą ciszę. 



  



Z wolna wszystko umilka, zapada w krąg głusza 



I zmierzch ciemnością smukłe korony odziewa, 



Z których widmami rośnie wyzwolona dusza... 



O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa!