Elegia pożegnalna (wiersz klasyka)

W dalekim lesie ciało dogorywa, 

       Wiatr zachmurzony wśród gałęzi śni, 

Stoisz nade mną cała nieprawdziwa 

       I liczysz moje dni. 



Brzozy młodnieją i białą bibułką, 

       Bibułką białą łuszczą swoje pnie, 

Serce zamarło w trwodze przed kukułką, 

       Co już skazała mnie. 



Ty i kukułka - dwa złowieszcze głosy, 

       Które witają, gdy pożegnać chcą, 

A wkoło wrzosy, zeszłoroczne wrzosy 

       Całe pokryte rdzą. 



Banalny pejzaż smuci twarz pobladłą, 

       Sączy się z nieba lazurowy czad. 

Na mchu pożółkłym białe prześcieradło 

       Zakreśla cały świat. 



Stoisz i milczysz wątłą swą żałobą, 

       Ale już dla mnie zdasz się garścią mgły, 

Garścią obłoków, które razem z tobą 

       Płakać aż tutaj szły. 



Zostaw samego mnie. I bądź szczęśliwa. 

       Słońce zachodzi, więc już idź, już idź! 

Śmierć to jedyna liryka prawdziwa, 

       Dla której warto żyć.