Sonata księzycowa (wiersz klasyka)

Księżyc usiadł na kominie 

I przez okno najbanalniej 

Zielonkawym światłem płynie 

Po podłodze twej sypialni. 



Po podłodze, po suficie, 

Nieuchwytnie, niepotrzebnie, 

Zielonkawe swoje życie 

Rozpryskuje mdło i srebrnie. 



Odnajduje grzebień w cieniu 

I zieleni się na nowo, 

I promieniem na grzebieniu 

Gra sonatę księżycową. 



Zielonkawym swoim jadem 

Księżyc sączy się w ulicę, 

Lunatyczne ręce blade 

Omdlewają pod księżycem. 



W noc majową, w noc usłużną, 

Księżyc nęci, księżyc mami, 

Ciało dręczy się na próżno, 

Wiosna pachnie obłokami. 



Zapach nuży, noc się dłuży, 

Broczy gęsty sen ze ściany, 

Księżyc pannę snem odurzył 

I odpłynął - niekochany. 



Zanim jeszcze mgła poranna 

Ludzkich ciał orzeźwi upał, 

Obok siebie blada panna 

Znajdzie w łożu kościotrupa.