Dym (wiersz klasyka)

Posłuszny wiecznym bogom i niedorzecznym grobom, 

Powierzam ciszy nocnej mój bezowocny znój, 

Lecz choćby każdy powrót był grobem i żałobą, 

Ja zawsze będę z tobą i zawsze będę twój. 



Znużony - odpoczywam, umarły - nie odżywam, 

Kamienną głową kruszę kamienny ciężar brył, 

Na wznak rozparty leżę i spływa ze mnie grzywa, 

I świadczy cała siwa, żem jeszcze w grobie żył. 



Na wydłużonych palcach rogowe, żółte szpony 

Wpijają się bezwiednie i bezboleśnie w mrok 

I leżę tak uśpiony, bezwiednie wydłużony, 

Od ciebie oddalony sam nie wiem który rok. 



Tu lata się nie dłużą, tu lata nic nie wróżą 

I nic, i nic nie znaczą, i wcale nie ma lat, 

Podziemna wieczność ciemna przepływa czarną burzą 

I grobom pozostawia swój czarny mrok i czad. 



Gdy wiatr październikowy uderzy po kominach 

I z pieca twego buchnie w poduszki duszny dym, 

Ty wiedz, że w tych godzinach mój powrót się zaczyna, 

Że gdy cię czad udusi, ja właśnie będę w nim.