Alchemia roślin (wiersz klasyka)

Dzień gorętszy od serca nie sprzyja marzeniu -

Ucieknijmy od słońca i uśnijmy w cieniu,



Będzie skwarne południe wisiało nad nami,

Będą drzewa szumiały w nasz sen gałęziami,



Srebrna miazga obłoków przypomni powiekom,

Podróż taką niebyłą, i taką daleką,



I to wszystko, co nigdy nie staje się we śnie,

Tego dnia śnić się będzie wszystkim jednocześnie.



Przyjdzie człowiek o jednem roślinnem imieniu

I pstrokatą dziewczynę zacałuje w cieniu:



Drzewny duch ich połączy i wiośnie przeznaczy,

Aż każdemu się przyśnią dziwniej lub inaczej.



Pójdą razem ulicą od sieni do sieni,

Do domów, gdzie cieniście będziemy uśpieni,



I powierzą nam swoje skłócone imiona,

Pstrokate i roślinne - te dwa: on i ona.



Od tych imion się zacznie. Bo gdy imię śni się,

Niknie zarys cielesny, a duch trwa w zarysie,



Aż resztę oczu gasi mimowolna władza,

Która nieprzebudzonych ze snu wyprowadza.



śpieszmy się! Czas nam w drogę, a niema już czasu,

Drzwiami można wypłynąć, nie ruszając zasuw,



I w te światy roślinne i światy pstrokate

Popłynąć na kwietniową, na nową krucjatę.



Śpieszmy się! Czas nam w drogę! Świat za światem dąży

I z daleka lśni obłok atłasowej komży.



Ach, to Bóg się przyłączył do naszych koszmarów,

Opuściwszy swych niebios księżycowy parów:



Wspólna leży nam droga i niewiara wspólna,

I buszuje przed nami nicość nieutulna,



I światy niebywałe, zaklęte w imiona,

Pstrokaty i roślinny - te dwa: on i ona.



Karczma wisi na drodze. Popłyńmy do karczmy

I byt jej zielonością kwietniową obarczmy...



Tam w gąsiorach z bursztynu jest patoka złota

Dla ptaków i aniołów strudzonych w przelotach.



Nie zna trudu marzenie wyzwolone z ciała,

Płyńmy, płyńmy dopóki jawa nie nastała.



Jakiś kościół pękaty w słońcu nas dogonił,

Całą kwadrę za nami kopułami dzwonił,



Aż się wreszcie uwikłał w lazurowych gąszczach

I odleciał z brzęczeniem złotego chrabąszcza.



Jeszcze słońce, na oślep, tratując przestrzenie,

Chlusnęło w naszą smugę zawistnym płomieniem,



I stoczyło się w próżnię, gdzie wieczność pochmurna

Włożyła je na palec, jak pierścień Saturna.



Odtąd nic się nie działo niżej, ani wyżej,

Nie było już oddali, nie było pobliży,



Wieczność stała się czasu i kresu mogiłą,

Ale samej wieczności także już nie było,



I nasz lot, odkąd minął kosmiczne ogromy,

Pozbawiony tych mijań - stał się nieruchomy,



I jeszcze tylko drgały raz-po-raz imiona:

Pstrokate i roślinne. Te dwa. On i ona.



Z dwojga imion powstało nowe imię - trzecie -

Nieznane jak świat światem, nienazwane w świecie,



Obudziło nas wszystkich uśpionych w południe,

Ocuciło nam dusze wędrujące złudnie,



I kazało klęczącym pod gwiezdną ulewą,

W dół i w górę wyrastać, jak zielonym drzewom.



Przyjdźcie do mnie i spójrzcie jak szumię wysoko

Moją duszą liściastą i drzewną powłoką,



Przyjdźcie do mnie, do prostej, wesołej topoli,

Której nic już się nie śni i nic już nie boli.