Bęben (wiersz klasyka)

Z czterdziestu męczenników jestem czterdziesty pierwszy,

Nożem na bębnie żłobię litery moich wierszy.



Kto będzie szedł do boju i zagra na tym bębnie,

Temu zawarczy bęben przedziwnie i odrębnie.



Ożywi się zamarłe pod czarną rdzą żelastwo,

Roty czarnego ludu staną się jego pastwą.



Na białą dłoń naciągam czerwoną rękawicę,

Pięścią uderzam w bęben, wychodzę na ulicę,



Dudnią po bruku buty - trzeba o bruk się otrzeć -

Idziemy ja, mój bęben i moja pięść samotrzeć.



Za nami trwoga ludzka, przed nami ciemna pustać,

Trzeba ją ogniem chłostać, krwią na nią trzeba chlustać;



Krew z ogniem pomieszana strzeli płomiennym słupem

I niech się spali ziemia, ziemia pachnąca trupem.



A gdy się już spopieli struchlała ćma człowiecza,

Dymiący popiół zdmuchnę jak puch polnego mlecza,



I świat mi zawiruje przedziwnie i odrębnie,

I siedząc na księżycu będę mu grał na bębnie.