Korale (wiersz klasyka)

Pokrusz wątłe gałązki,

w których się wikłasz -



Z pejzażu małego jak okno

świergotem karmiąc dwie wąskie

stopy gołębie

wyjdzie starzec barwny jak witraż.



W brodzie wysnutej z wilgotnej głębi

ociekającej puszystym brzaskiem

przyniesie trzepot ruchliwy

ważek nadrzecznych i aster.



U warg zdziwionych i miękkich

zawiśnie dziecinny szczebiot,

kiedy ze ścieżek zaczerpie

oczu odjętych drzewom;



kiedy z powietrza dłonią omszałą

zerwie tę chwilę, w której się wikłasz,

usłyszysz znowu: za oknem gałąź

szumi mozolnie jak morska muszla.



- I będzie dłużej i będzie smutniej -

Starzec jak płatek z łatwej bibułki

sfrunie z pejzażu pod westchnieniem szybkim

i żal okrągło fioletem sukni

spłynie po rękach wiotszych od wiklin.

I sny wiązane na senną nić

będą opadać ku skroniom prędkim -

iść - żal,

żal iść -

Senne są stopy giętkie jak pręty,

przebyć nie mogą szeptu gałęzi - - -

źle iść,

żal.



Zamknij pejzaż jak okno ruchem uśpionej ręki,

do szeptu nachyl się czule - tak poznasz tę chwilę soczystą

i rozerwiesz korali sznurek, i odnajdziesz się w własnym uśmiechu

podwojona przez sen jak przez lustro.

Lecz się nie zjawi barwny starzec,

by zerwać dłonią omszałą

jeszcze raz, tę chwilę, w której się wikłasz.

Zostaw szumiącą gałąź

- najważniejsze dopiero się zdarzy -



pogubiły się korale lub zmieniły w witraż.