Na progu (wiersz klasyka)

Już jutro może nie ostygłym

od łuny okiem będę musiał

ogarnąć świat i spojrzeć wprost

na nieba lot i tęczy most; -

już jutro może dym jak widły

zapachnie chlebem, ognia rózga

wysokim kwiatem w ogród spadnie,

a ptak, co w smutku miał mieszkanie,

odmiennym szeptem zamknie sen.



I kiedy będę musiał dotknąć

miłosną ręką drzew tych samych,

położę na nich gniewną pięść.

A kiedy nad mą samotnością

przyjdzie mi słowa jak kolana

radośnie zginać, sercu ufać

i słuchać echa, w którym głos

jak broń oddzwania albo kość,

warga otworzy się jak lufa.



Jak jabłoń obłok w oknie stanie

i szepnie - śpiewaj, szepnie - wróć.

Niech głos wysmukły drży jak łódź,

bo to odmienne jest kochanie.

Już jutro może kwiaty grube

pochłoną cię i czas zapomni,

gdy nad twą wiosną tęczy supeł

nad spiż wspanialszy i nad pomnik.



I w dłoni ciepłej twarz ukryta

zacięży nagle, kropla ust,

jakbym na wardze łunę niósł,

zabarwi sen wśród ptasich gitar,

stwardnieje kora pod dotknięciem

czerwonych palców. Lekka kość

jak dziewann żółtych wonny włos

uśmiechem pozna mnie męczeńskim.



I szepnie - śpiewaj, szepnie - idź.

Nie tobie lekkim słowem kochać,

lecz stać nad czasem tym jak krzyż

i znaku czekać znów w obłokach.

Bo jestem tutaj płodnym pyłem,

by miłość rosła, kiedy runą,

i trwoga wielka, gdy zabijać

będą wpatrzeni w zbrojne jutro.