Nowo narodzonemu (wiersz klasyka)

Jakże takimi dłońmi utrzymasz pierś mleczną

maleńki! - Przecież niełatwo...

W żyłach matki jak w mapie drogę sobie wybierasz

i spokojny - wszak nazwali cię człowiekiem -

słuchasz krwi jej. Pięknie szumi twa matka.



Jest jak strumień ciepły i bukiet,

a ty - ryba, koncha lub owad,

mlecznych światów w zadumie słuchasz,

tam kształt pierwszy się zaczął rysować.



Nie bój się rzeczy niedobrych,

do spokoju ich prosto się przytul,

od kołyski znajomy powrót

poprzez głosy zielone i skrzypy.



Zanim stopkami do miejsca dotrzesz,

gdzie prawda będzie jak pień drzewa szorstka,

porzucisz strumień najsłodszy

i miękką zabawkę z włosa.



I zmienisz imię. Zostaniesz tylko upartym lub wątłym,

jak niegdyś żołnierzy z ołowiu siebie popędzisz do marszu,

zbudujesz dom -będzie większy, piękniejszy od tego z klocków,

lecz ci i dom nie wystarczy.



Jakże takimi dłońmi, na których zawiła mapa,

ciągle jeszcze maleńki! - utrzymasz kształt własny?

Już dawno wyciekł szum, piękny szum i matka

wygasła.



Kiedy ziemia cię woła każdym ziarnem jak wargą,

ty powierzasz się oczom wyrzuconym jak mosty,

cieniem własnym się chwiejesz, głos dobywasz z oparu

i jak próchno rozświetlasz twarz swą coraz widoczniej



I usypiasz w ramionach pustkę, której się lękasz;

nie wiesz tylko, jak wiele snu ci dadzą i kiedy -

Nie myśl. Starczy. Odmierzą, mój chłopaczku maleńki,

i położą w wieczności miękkiej, czystej jak śniegi.



Może skąpić ci będą, ale bardzo miłować

i odmierzą ci ładnie w metal śmierci warczącej,

wtedy dłonie podniesiesz i znów dźwigniesz na nowo

strumień mleczny.

Jak Atlas będziesz dźwigał bez końca.