Piosenka o przemijaniu (wiersz klasyka)

Ponad nocą, którą kochasz,

czas przechodzi gwiazdy mącąc,

a zbłąkana ręka w książkach

jak maleńki leży kosmos.

I cierpliwa fala oczu

drży w czekaniu niepojętym

na powrotny dzień i słońce

jak dziecinny śpiew kolędy.



W nocy tej lub innej nocy

powiesz wiekom bohaterskim

o twym buncie i miłości

pod drobniutkim dachem pięści;

i niedbały cień jak bronę

włócząc z sobą - staniesz wreszcie

nad swym sercem jak poranek,

nad swym ciałem jak gałęzią.



Stąd wołanie pójdzie rześkie

i potoczy się perlisty

piorun ziemski na królestwo

dłoni twoich jak na szyby,

tam toczący pług p~ górą

drzew bławatnych - człowiek wstęgą

widnokręgu idąc - pióro

znajdzie twe i powie: wielkość.