Przed snem (wiersz klasyka)

Nie zatrzymamy się, aż

tej nocy nie przepłyniemy milcząc

ręka przy ręce, przy twarzy twarz,

by kołysała nicość.

I będą z nami światy szły,

o których wiemy z książek,

co najmniej dwa, a może trzy:

powietrzne, ziemskie, morskie.



Nie zatrzymamy się już,

a nieba cienki szczebiot

będzie nam inną ziemią rósł

z księżyca, co jak żebro.

I wstąpi tam nasz lekki cień,

i wówczas blask wygasły

nizinnej naszej gwiazdy - ci

serdecznym wskażę palcem.



Zobaczysz krwistej łuny źdźbło,

co w oko nasze patrzy,

wyniosły dym, zwęglony dom

i smutne nasze miasto.

I zawiruje krągły stół,

i świeca wstąpi w ciemność,

przy której ciosam zgrzebny rym

i kocham cię na przemian.



Nie zatrzymamy się więc

tej nocy w milczeniu płynąc,

gdy wszystko sen, jesteśmy snem

bez ciała i bez imion.

Lecz gdy kogutów tkliwy głos

doleci nas już siwy -

przy twarzy twarz, przy dłoni dłoń

wrócimy, wrócimy.