Przejście (wiersz klasyka)

Za grotem mej dłoni - tam przestrzeń wiecznie blada,

w której przejrzysty księżyc jest

jak fragment białej chmury albo anioła sandał

zgubiony na powietrzu. Nieść

cierpliwie trzeba obraz kończący się u wrót

nikłego horyzontu - lecz dłoń przegina ciężar

i ciało błyska trwożnie, kiedy obłoczny strój

opada bez szelestu i dana jest wiedza

tym dłoniom, które niosą,

tym ciałom, które drżą:

nie przejdziesz cienia ręki powietrzem niby mostem

i w obraz się zamienisz twych ojczystych stron.



Więc włosy będą - płomień lub ognisty krzak.

A ręka, która światło zbierała jak owoc,

odrośnie nagłym słupem i głąb fioletową

roztrąci dzwoniąc w okna, za którymi ręce,

człowiecze ręce w płomień zanurzone świecą.

I jak źródełko rtęci w twej piersi będzie serce

pulsować krwawym łukiem spadającym w wieczność.

Więc stopy będą kamień u pielgrzymiej drogi,

która początku nie ma, nieznany jej kres,

lecz oczom jest jak piorun w schyleniu pokornym

zmęczonej ciężkiej głowy. A nad nią księżyc jest

jak fragment białej chmury albo anioła sandał

w przestrzeni zawieszonej do palców, których cień

rysuje krzyż radosny i nad głową splata

pięć gwiazd oznajmujących twą konieczną śmierć.