Schodząc (wiersz klasyka)

Mówię: powietrza mszał 

niech się odemknie jak róża 

lub ręka trwożna - 

Nitka świecąca w marmurze 

zakwita cierniem i żal 

pali się skąpo w niebiosach. 



Wejdę. Gwiaździsty lichtarz 

dnieje proroczo w głębi, 

gwoździ czerwonych kilka 

i kość złamana nad nimi, 

dno tu jest albo światła 

skupiona, cierpka glina, 

co kwiatem głaz przygniata 

i noc piorunem przeklina. 



Mówię: królestwo moje 

z barw licznych i dłoni dwu. 

Skowronek błyska jak płomień, 

zwisa jak śpiewny sznur; 

ale jest czas miłości 

i ciemność gra jak hejnał, 

by ciałem oraz głosem 

wyrastać z zapomnienia. 



Powiedzą: smutny kraj 

i trumna głowie twarda, 

bo jakaż miłość jest, 

co ziarno daje puste - 



Lecz grom powszedni gra 

jak fletnia mi przy wargach 

i ognia czarny cierń 

jest jak bolesny uśmiech.