Przez zamieć wiosenną (wiersz klasyka)

Znowu drobniutki świergot

gałęzi jak śniegu leniwej 

i twarzy białej lusterko

w obłoku włosów sennych,

spada dzień jak złocona śliwa, 

a my ciągle przez zamieć idziemy 

z cieniem prędkiej młodości za ręką.



Deszcz wiosenny kuleje w powietrzu 

i spryskana obłoków łąka, 

a my jeszcze ściśnięte pięści

jak karabin dźwigamy po bokach. 

I gdy wiatru zawiły flet

stado rybne w rzece roztrąci, 

jak do strzału składamy brew



wciąż zdziwieni, nierozumiejący. 

A gdy chmura wypukłym hełmem 

błyśnie w słońcu i koloru grot

niby tęcza przystanie znienacka, 

wtedy w piersi jak w nawie kościelnej 

ciężkie serce jak brzemię plecaka 

schyla ciało i myli nasz krok.



Znowu głos przywołuje

i słonecznik instrument skręca 

nad pejzażem wtulonym w niebo, 

a my ręką jak żuraw nad studnią 

pochyloną nad mroczną pamięcią 

powiadamy: nie można, nie trzeba.



Z domów białych, zakrzepłych jak z lodu 

kwiat olbrzymi jak z dymu się wspina 

pod zielony obłoków pierścień ?

a my czoło poryte przez młodość 

odwracamy, gdzie bliska ojczyzna 

grom wygasły jak krzyż czarny niesie.