Sto sonetów o miłości - XVII (wiersz klasyka)

Nie kocham cię tak, jakbyś była różą soli, topazem

albo strzałą z goździków propagujących ogień:

kocham cię, jak się kocha jakieś rzeczy mroczne,

w tajemnicy, pomiędzy cieniem a duszą.

Kocham cię jak roślinę, która nie kwitnie, a niesie

w swoim wnętrzu ukryte światło owych kwiatów,

i dzięki twej miłości mroczny w mym ciele mieszka

zwany aromat, który wydźwignął się z ziemi.

Kocham cię nie wiedzcie jak ani kiedy, ani czemu,

kocham cię po prostu, bez zawiłości i bez pychy:

tak cię kocham, bo nie umiem kochać cię inaczej,

tylko w ten sposób, który nie rozróżnia jestem i jesteś,

tak blisko, że twoja ręka na mojej piersi jest moją,

tak blisko, że zamykają się twoje oczy w moim śnie.

Przełożył Jan Zych

_________________________________________________________________________

Pablo Neruda, właściwie Ricardo Eliecer Nefiali Reyes Besualto (ur. 12 lipca 1904 w Parral w Chile, zm. 23 września 1973 w Santiago de Chile) – poeta chilijski, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1971. Pseudonimu Pablo Neruda użył po raz pierwszy w 1920, kiedy to podpisał nim swoje debiutanckie wiersze opublikowane w czasopiśmie Selva Austral, pseudonim później zalegalizowano. Imię Pablo przyjął prawdopodobnie po francuskim poecie Paulu Verlaine'ie, a nazwisko po czeskim poecie i prozaiku Janie Nerudzie.

Neruda jest uważany za jednego z najwybitniejszych i najbardziej wpływowych poetów XX w. Kolumbijski pisarz, Noblista Gabriel García Márquez nazwał Pablo Nerudęnajwiększym poetą XX w. wszystkich języków.