Co pozostaje (wiersz klasyka)

Co ci dolega? To tak, jakby w bezgłośnym domu zbudził się wschód twarzy,

którą cierpkie zwierciadło zdawało się utrwalić. To tak, jakbyś wznosił ku

ściśniętemu gardłu, gdy wysoka lampa i jej blask padały na ślepy talerz,

dawny stół z jego owocami. To tak, jakbyś przeżywał na nowo swoje

ucieczki w oparach poranka na spotkanie tak ukochanego buntu, tego

buntu, który lepiej niż wszelka czułość umiał cię wspomóc i wywyższyć. To

tak, jakbyś potępiał, podczas gdy twoja miłość spała, władczy portal i drogę

co do niego wiedzie.

   Co ci dolega?

Nietknięte nierzeczywiste w spustostoszonym rzeczywistym. Ich zuchwałe

wybiegi otoczone wezwaniami i krwią. To co zostało wybrane i pozostało

nienaruszone, od brzegu przeskoku aż po brzeg osiągnięty, nierozważna

terażniejszość, która bezpowrotnie niknie. Gwiazda szalona, co podeszła

zbyt blisko i która umrze przede mną.

                                                         tłum. Krzysztof Andrzej Jeżewski