Gdyby człowiek mógł wypowiedzieć (wiersz klasyka)

Gdyby człowiek mógł wypowiedzieć to, co kocha,
Gdyby człowiek mógł wznieść swoją miłość ku niebu
Jak chmura w świetle;
Gdyby jak mury, które się zapadają
Aby pozdrowić prawdę w połowie uniesioną,
Mógł zapaść swoje ciało, zostawiając tylko prawdę
swojej miłości,
Prawdę samego siebie,
Która nie nazywa się sława, szczęście lub ambicja,
Tylko miłość lub pożądanie,
Byłbym tym, który sobie wyobrażał;
Tym, który swoim językiem, swoimi oczami i swoimi dłońmi
Obwieszcza przed ludźmi nieznaną prawdę,
Prawdę swojej prawdziwej miłości.

Wolności nie znam innej niż wolność bycia uwięzionym w
kimś
Którego imienia nie mogę słuchać bez dreszczy;
Kimś, przez kogo zapominam o tej nędznej egzystencji,
Przez którego dzień i noc są dla mnie, czym on zechce,
I moje ciało i duch unoszą się w jego ciele i duchu
Jak zagubione pale, które morze oblewa lub unosi
Z wolnością, z wolnością miłości,
Jedyną wolnością, która mnie podnieca,
Jedyną wolnością, dla której umieram.
Ty uzasadniasz moją egzystencję:
Jeśli cię nie znam, nie żyłem;
Jeśli umrę nie poznawszy ciebie, nie umrę, ponieważ nie żyłem.

tłum. Piotr Sobolczyk

FRAZA 53/2006