Poezja (wiersz klasyka)

Ty przychodzisz jak noc majowa, 
biała noc, uśpiona w jaśminie, 
i jaśminem pachną twoje słowa, 
i księżycem sen srebrny płynie, 

płyniesz cicha przez noce bezsenne 
- cichą nocą tak liście szeleszczą- 
szepcesz sny, szepcesz słowa tajemne, 
w słowach cichych skąpana jak w deszczu... 

To za mało! Za mało! Za mało! 
Twoje słowa tumanią i kłamią! 
Piersiom żywych daj oddech zapału, 
wiew szeroki i skrzydła do ramion! 

Nam te słowa ciche nie starczą. 
Marne słowa. I błahe. I zimne. 
Ty masz werbel nam zagrać do marszu! 
Smagać słowem! Bić pieśnią! Wznieść hymnem! 

Jest gdzieś radość ludzka, zwyczajna, 
jest gdzieś jasne i piękne życie. 
Powszedniego chleba słów daj nam 
i stań przy nas, i rozkaż - bić się! 

Niepotrzebne nam białe westalki, 
noc nie zdławi świętego ognia - 
bądź jak sztandar rozwiany wśród walki, 
bądź jak w wichrze wzniesiona pochodnia! 

Odmień, odmień nam słowa na wargach, 
naucz śpiewać płomienniej i prościej, 
niech nas miłość ogromna potarga. 
Więcej bólu i więcej radości! 

Jeśli w pięści potrzebna ci harfa, 
jeśli harfa ma zakląć pioruny, 
rozkaż żyły na struny wyszarpać 
i naciągać, i trącać jak struny. 

Trzeba pieśnią bić aż do śmierci, 
trzeba głuszyć w ciemnościach syk węży. 
Jest gdzieś życie piękniejsze od nędzy. 
I jest miłość. I ona zwycięży. 

Wtenczas daj nam, poezjo, najprostsze 
ze słów prostych i z cichych - najcichsze, 
a umarłych w wieczności rozpostrzyj 
jak chorągwie podarte na wichrze.