Literatura

DO SAMOTNOŚCI (wiersz klasyka)

Adam Mickiewicz

DO SAMOTNOŚCI



Samotności! do ciebie biegnę jak do wody

Z codziennych życia upałów;

Z jakąż rozkoszą padam w jasne, czyste chłody

Twych niezgłębionych kryształów.



Nurzam się i wybijam w myślach nad myślami,

Igram z nimi jak z falami;

Aż ostygły, znużony, złożę moje zwłoki-

Choć na chwilę-w sen głęboki.



Tyś mój żywioł: ach, za cóż te jasnych wód szyby

Studzą mi serce, zmysły zaciemniają mrokiem,

I za cóz znowu muszę, na kształt ptaka-ryby,

Wyrywać się w powietrze słońca szukać okiem?



I bez oddechu w górze, bez ciepła na dole,

Równie jestem wygnańcem w oboim żywiole.

wyśmienity 1 głos
przysłano: 5 marca 2010

Adam Mickiewicz

Inne teksty autora

Romantyczność
Adam Mickiewicz
Dobranoc
Adam Mickiewicz
Oda do Młodości
Adam Mickiewicz
Pielgrzym
Adam Mickiewicz
Ajudah
Adam Mickiewicz
Do ***
Adam Mickiewicz
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca