*** (Rzadkim jest, arcyrzadkim człek...) (wiersz klasyka)

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Rzadkim jest, arcyrzadkim człek, co mówi z człekiem
Tak, iż słychać mówienie treść powidające - -
Jedni albowiem, mówiąc z kimś, na przykład z księciem
O ostrodze książęcej, będą blask jej głosić
Jak słońca tarcz, a przeto oni nic nie mówią
I  t y l k o  z  k i m ś  g a d a j ą, sami nie mówiąc nic.
Przeciwnie, drudzy, niebądź z kim gdy mówią, zawsze
Ze sobą, są  jedynie w gwarze, nic nie biorąc
Do nich idącej treści ni prawdy, a przeto
I ci milczą... i oto milczenie jest wielkie,
I oto, mówię, cisza jest na świecie - którą
Mędrzec słysząc nie zawsze chce zdradzać może.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .