Marmur - biały (wiersz klasyka)

Grecjo piękna!... twe dziwiąc ramiona z marmuru
I - serce... Pytam: co się też stało z   H o m e r e m,
Który cię uczył śpiewać z gwiazdami do chóru?
Gdzie jego grób? lub chata? - mów! - chociażby szmerem
Fal egejskich, bijących w heksametr o skałę -
Rytmem klasku ich rzeknij - zapisz w piany białe!

Wdzięczna Grecjo! - a co się i   z   F i d i a s e m   stało,
Który cię uczył kibić wyginać dostojnie
I stąpać jako bogi, duchem czując ciało? -
Czy on w wiezieniu przepadł? M i l c j a d    czy na wojnie?
T e m i s t o k l e s,  T u c y d,  C y m o n... czyż skazani?!
G r e c j o!  - a co się z słodkim   A r y s t y d e m   stało,
Ktory-ć przebaczać uczył, cierpiąc jak wygnani?
A stary   F o c j o n,  bitwę co wygrywa z chwałą,
Nim mu podawasz trucizn... a   S o k r a t??...

...Och! Pani

Blekitno-oka, z równym profilem Minerwy...
- Stąd to zwaliska twoje są, jak ty, nadobne:
Wita się je z radością!... a żegna z tęsknotą,
Rosami operlone rwąc fijołki drobne,
Jedyne, co łzawieją tam... i rosną po to.