Literatura

Nie chcę już smutków, nie!... (wiersz klasyka)

Cyprian Kamil Norwid

1
Nie chcę już smutków, nie!... już mi za małe -
Choćby jak świata zepsucie ogromne! -
Cóż - bo tu nic jest na skroś przebolałe?
Cóż?... nie zajęknie mi w ucho... gdy wspomnę?
2
 Dlatego nie chcę smutków... bo nienowe:
Tylko że własnej starości niepomne -
Jakbym nie słyszał wciąż, gdzie wesprę głowę,
Że wszystko jęczy a jęczy... gdy wspomnę!...
3
Pyły - zatartych pod nogą pomników,
I miasta na nich, i twierdze niezłomne.
Aż pójdą, w gruzach czekać budowników...
Wszystko tu jęczy a jęczy... gdy wspomnę!...
4
 Dlatego lubię kwiat nie-zapominek.
Bo rwą go zwykle ręce wiarołomne! -
I lubię nagły w znużeniu spoczynek,
Bo - uprzytomnia śmierć, pierwej... nim wspomnę.
*
 Dlatego lubię kwiat nie-zapominek.
Bo rwą go tylko ręce wiarołomne!...

przysłano: 5 marca 2010

Cyprian Kamil Norwid

Inne teksty autora

Po to właśnie
Cyprian Kamil Norwid
Do obywatela Johna Brown
Cyprian Kamil Norwid
Małe dzieci
Cyprian Kamil Norwid
To rzecz ludzka...
Cyprian Kamil Norwid
Samotność
Cyprian Kamil Norwid
Mój ostatni sonet
Cyprian Kamil Norwid
Bogowie i człowiek
Cyprian Kamil Norwid
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca